Saturday, May 30, 2020

ન જાના કિસીને ભી કે
તકદીર કિસ કી જોરો પર હૈ,
આજ મેરી જોરો પર હૈ,
કલ તેરી જોરો પર હોગી.

રોજના નિયમ મુજબ આજે પણ તમે ભગવાન ભોળાનાથના મંદિરે દર્શન કરવા ગયા. રોજ જેની પાસેથી પૂજા માટેના ફૂલ ખરીદ કરતા હતા, તે મણીલાલની જગ્યાએ આજે એક નાનો છોકરો બેઠો હતો. એકદમ નાની ઉંમરના છોકરાને જોઈને તમે કેદાર થોડા ખચકાયા. જાણે તમારો ચહેરો વાંચી લીધો હોય એમ એ ટેણીયાએ સસ્મિત તમને કહ્યું, "આવો સાહેબ." અને તરત જ ફૂલનું એક પડીકું તમારી સામે ધરી દીધું. કંઈ પણ બોલ્યા વગર તમે કેદાર તે અજાણ્યા માણસ પાસેથી ફૂલનું પડીકું લઇ, મંદિરમાં ગયા અને તમારા નિયમ મુજબ પૂજા-પ્રાર્થના કરવા લાગ્યા.

કેદાર દવે, વડોદરા શહેરના એક પ્રતિષ્ઠિત મોટા ગજાના વેપારી. તમારા દૈનિક નિત્ય નિયમોનું ઉદાહરણ વેપારી આલમમાં લેવામાં આવતું. માતા લક્ષ્મીની અનહદ કૃપા તમારા પર વરસતી હતી અને તમે કેદાર લક્ષ્મીની કૃપાનો ઉપયોગ સમાજ કલ્યાણ માટે પણ સારા એવા પ્રમાણમાં નિયમિત કરતા હતા. સામાજિક અને સાંસ્કૃતિક પ્રવૃત્તિઓમાં તમે યથાશક્તિ યોગદાન આપતા હતા. સાઈઠની ઉંમરે પણ તમે એક યુવાન જેવી સ્ફૂર્તિથી કામ કરતા હતા અને માત્ર કામ કરતા હતા એટલું જ નહિ સમયની પાબંધી સાથે કામ કરતા હતા.

નિત્ય નિયમ અનુસારની પૂજા પૂર્ણ કરી તમે પાછા પગલે મંદિરની બહાર આવ્યા અને ભોળાનાથને પગે લાગી પગથિયાં ઉતરી ચંપલ પેહરી પાછા પેલા ફૂલવાળા છોકરા પાસે આવ્યા અને પૂછ્યું, "કેમ આજે મણિલાલ દેખાતા નથી?" છોકરાએ એક માંદલા હાસ્ય સાથે કહ્યું, "પપ્પા બીમાર છે અને દવાખાને દાખલ કર્યા છે." એક લાગણીસભર અવાજે કેદાર તમે એને પૂછ્યું, "કયા દવાખાનામાં? જોડે કોણ છે?" એ છોકરાએ જણાવ્યું, "સિવિલમાં છે અને જોડે કોઈ નથી, હું અને મારા પપ્પા અમારા બે જણનો જ પરિવાર છે. પપ્પા દવાખાને છે અને હું અહીં ફૂલ વેચવા આવ્યો છું. ધંધો થશે તો પૈસા આવશે અને પૈસા આવશે તો પપ્પાની દવા થશે." જમાનાના અનુભવી એવા કેદાર તમે એક જ વાક્યમાં પરિસ્થિતિ પામી ગયા અને તમારા ડ્રાઇવર જનકને દવાખાનાનું સરનામું લઇ લેવા સૂચના આપી. દિવસભરનો કાર્યભાર પૂરો કરી ઢળતી સાંજે તમે ઘરે નીકળવાના સમયે જનકને સૂચના આપી ગાડી સિવિલ હોસ્પિટલ લેવડાવી. વડોદરા શહેરની ભીડભરી સડકો પરથી તમારી ગાડી પસાર થતી રહી અને સિવિલ હોસ્પિટલ આવી પહોંચી. શહેરના એક પ્રતિષ્ઠિત સજ્જન એકાએક સિવિલ હોસ્પિટલની મુલાકાતે આવ્યાનું જાણી સિવિલના વહીવટી સ્ટાફમાં એક અજીબ ચહલપહલ મચી ગઈ અને મેડિકલ ઓફિસર તરત જ તેમની ચેમ્બરમાંથી નીકળી વોર્ડબોયની સાથે તમને મળવા આવ્યા. જનકને સાથે લઈને તમે સીધા જ જનરલ વોર્ડ તરફ આગળ વધ્યા અને સીધા જ મણિલાલના પલંગ સુધી આવ્યા. કાયમના ઘરાકને આવેલ જોઈ માંદગીના બિછાને પડેલ મણિલાલે પરાણે ઉભા થવાનો નિષ્ફળ પ્રયત્ન કર્યો. મણિલાલના પલંગ પાસે ઉતાવળે પગલે આવી પહોંચેલ મેડિકલ ઓફિસરને તમે મણિલાલની હાલત પૂછી અને જવાબમાં મેડિકલ ઓફિસરે કેસ પેપર જોઈ માત્ર તમારી સામે શુન્યમનસ્કપણે જોયું અને જણાવ્યું કે છેલ્લા સ્ટેજનું બ્લડ કેન્સર છે, બચવાની કોઈ આશા નથી. બાજુમાં ઉભેલા નાના ટેણીયા કે જેને તમે સવારે મળેલા તેના માથે પ્રેમથી હાથ ફેરવી પૂછ્યું, "શું નામ છે બેટા તારું?" "ચિરાગ" એક ટૂંકો જવાબ. મેડિકલ ઓફિસરને સૂચના આપી કે, "સારામાં સારી દવા કરો" અને જનકને સૂચના આપી કે, "મણિલાલ અને ચિરાગનું પૂરતું ધ્યાન રાખવાનું છે." અને તમે કેદાર ઘરે પરત આવી ગયા. બીજા દિવસે તમારા નિત્યક્રમમાંથી સમય કાઢીને તમે મણિલાલની તબિયતના ફોનથી હાલ પૂછ્યા અને ત્રીજા દિવસે તો મેડીકલ ઓફિસરનો ફોન આવ્યો કે મણિલાલ હવે આ દુનિયામાં નથી રહ્યા. ફોન પર મળેલ આ સમાચારનો સીધો અર્થ એ હતો કે, ચિરાગનું હવે આ દુનિયામાં કોઈ નથી. જનકને તમે સૂચના આપી કે, "સિવિલ જઈને જરૂરી વિધિ પતાવી ચિરાગને લઈને ઓફિસ આવ, હું મારી રીતે ઓફિસ જતો રહીશ." સાંજે આશરે 4.00 ના સુમારે ચિરાગ અને જનક તમારી સામે ઉભા હતા. ચિરાગના માથે પ્રેમથી હાથ ફેરવી તમે જનકને સૂચના આપી કે આને ભણવાની તમામ સગવડ કરી દે અને સાંજે એ ઓફિસ આવશે અને એને જે ફાવે એ કામ શિખવાડજે. તમારા આ સ્વભાવથી પરિચિત જનકને કોઈ જ નવાઈ ના લાગી અને તમે કેદાર તમારી ચેમ્બરમાં જઈ તમારા પિતા પ્રતાપરાય દવેની આદમ કદની છબી સામે ઉભા રહ્યા અને ભૂતકાળમાં સરી પડ્યા. વર્ષો પહેલાં પ્રતાપરાય દવેએ અનાથાલયમાંથી એક બાળકને દત્તક લઈને ભણાવીને આગળ વધાર્યો હતો એ બાળક એટલે આજના શહેરના પ્રતિષ્ઠ નાગરિક કેદાર દવે. 


આશિષ એ. મહેતા


Creative Commons License

ન જાના કિસીને ભી કે તકદીર કિસ કી જોરો પર હૈ, આજ મેરી જોરો પર હૈ, કલ તેરી જોરો પર હોગી.... by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.
Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/.

Saturday, May 23, 2020

ન્યાયનો દંડ છે હાથમાં,
નથી કોઈ પક્ષપાત મનમાં,
હું તો નિમિત્ત માત્ર છું,
નથી કંઈ મારા હાથમાં.

ઘડિયાળ સવારના અગિયારનો સમય દર્શાવી રહી હતી. કોર્ટમાં હજાર તમામ વકીલો, પક્ષકારો, કોર્ટ સ્ટાફ સતર્ક બનીને ચેમ્બર તરફ નજર કરીને જોઈ રહ્યા હતા. આજે કોર્ટ કાયમ હોય એનાથી વધારે ભરચક હતી. હોય જ ને... આજે કોર્ટમાં એક મહત્વના કેસનો ચુકાદો જાહેર થવાનો હતો. જિલ્લા કક્ષાની કોર્ટમાં રોજ કરતા આજે વધારે લોકોની હાજરી હતી. મીડિયા બહાર ચુકાદાની રાહ જોઈને ટોળે વળ્યું હતું.

ઘટના આજથી સાતેક મહિના પેહલા બની હતી. તાલુકા કક્ષાનું એ નાનું શહેર, મેટ્રો શહેરની બદીથી હજુ બેખબર શહેર નામે ધરમપુર. નવરાત્રીના માહોલમાં પૂરું ધરમપુર શહેર રંગાયેલ હતું. દરેક વ્યક્તિ પોતાની રીતે માં ની આરાધનામાં મગ્ન હતા. કોઈક વહેલી સવારે દુર્ગા સપ્તશતીના પાઠ કરતા હતા, તો વળી કોઈક અનુકૂળ સમય મુજબ હોમ હવન કરતા હતા. રાત્રે શેરી ગરબામાં સૌ ભેગા થઇ માં ના ગરબા ગાતા હતા. એ સમયે નવમા નોરતાની ઘટના છે. શેરી ગરબામાં પોતાની ઉંમરની સખીઓ સાથે ગરબે રમતી, યુવાનીના  ઉંબરે જેનો પગ હાલ મુકાયો છે એવી "ફોરમ" રોજની જેમ આજે પણ તેની સખીઓ સાથે ગરબા રમતી હતી. ઢોલનો તાલ અને ગામના ગઢવીના ઘૂંટાયેલ સુરથી સરસ વાતાવરણ જામ્યું હતું. એક પછી એક સરસ ગરબા ગવાતા હતા અને ખેલૈયા મન મૂકીને ગરબા ઘુમતા હતા. એવામાં પોતાની એક સખી કોમલને હું હમણાં એવું છું એમ કહીને ફોરમ ગરબામાંથી નીકળી ગઈ અને કોમલે પણ એક રોજિંદી બાબત ગણી ખાસ ધ્યાન ન આપ્યું. ફોરમને ગયે એકાદ કલાકનો સમય પસાર થઇ ગયા પછી અચાનક કોમલને ફોરમની યાદ આવી, ફોરમ હજુ કેમ નથી આવી? પણ એણે બહુ ધ્યાન ન આપ્યું અને વિચારી લીધું કે ફોરમ કદાચ ઘરે જતી રહી હશે. ગરબા પુરા થયા અને કોમલ એના ઘરે જતી રહી. પણ માંડ હજુ એ પથારીમાં આડી પડી હશે ત્યાં એના ઘરના દરવાજે ટકોરા પડ્યા. આટલી રાત્રે કોણ હશે એવા વિચાર સાથે કોમલની માતાએ દરવાજો ખોલ્યો તો સામે ફોરમના માવતર હતા. ઉતાવળે ચિંતાતુર સ્વરે પૂછ્યું ફોરમ તમારા ઘરે છે? કોમલ અને એના માતા બંને લગભગ સાથે જ બોલ્યા, ના અને ચિંતામાં વધારો થયો. પછી તો આખા ફળિયામાં ફોરમની શોધખોળ ચાલુ થઇ ગઈ. બાજુના ફળિયામાં રહેતા પી.એસ.આઈ. રાજદીપસિંહ જાડેજા પણ તપાસમાં જોડાયા અને એમની પોલિસ તાલીમે કંઈક અજુગતું બન્યું હોવાની સંભાવના પર તરત જ તપાસ ચાલુ કરી. તાબડતોબ પોલીસ કોન્સ્ટેબલની ટીમને તપાસની સૂચના આપી અને થોડીક જ વારમાં પુરા ધરમપુર શહેરમાં ખબર પડી ગઈ. સવારના આશરે 5.00 વાગ્યે પી.એસ.આઈ. રાજદીપસિંહને તેમના મોબાઈલ પર બાતમી મળી કે, જુના મહાદેવ મંદિરની પાછળની ઝાડીમાંથી એક યુવતી અર્ધબેભાન હાલતમાં મળી આવી છે. રાજદીપસિંહે તાત્કાલિક એને સિવિલ હોસ્પિટલ તાપસ અર્થે મોકલવાની સૂચના આપી અને પોતે પણ ફોરમના માતાપિતા સાથે સિવિલ હોસ્પિટલ પહોંચી ગયા. હોસ્પિટલમાં અર્ધબેભાન હાલતમાં રહેલ ફોરમની દશા જોઈને સ્પષ્ટ લાગી રહ્યું હતી કે બળાત્કાર થયો હતો. અનુભવી પી.એસ.આઈ. રાજદીપસિંહે તપાસના ચક્રો ગતિમાન કર્યા અને સાંજ સુધીમાં તો ધરમપુરમાં હાલ જ રહેવા આવેલ અને ગઈકાલ રાતથી ગાયબ થઇ ગયેલ કાળુ પગી તરફ શંકાની સોય તણાઈ ગઈ. અનુભવી રાજદીપસિંહ જાડેજાએ બીજા દિવસે બપોર સુધીમાં તો કાળુ પગીને પકડી લીધો અને રાજપુતી હાથ અને પોલીસની જબાન સામે કાળુ પગીએ ગુનો કબૂલી લીધો.

કોર્ટ કાર્યવાહી પૂર્ણ થઇ અને આજે કેસના અંતિમ ચુકાદાનો દિવસ હતો. સરકારી વકીલ અને પોલીસ બેડાને ચુકાદાનો અંદાજો હતો. ફાંસી જ થશે એવી વાતો કોર્ટ કમ્પાઉન્ડમાં કાનાફૂસી થઇ રહી હતી. સાડા અગિયાર વાગ્યે પોકાર થયો અને સોય પડે તો પણ સંભળાય એવી શાંતિ કોર્ટ રૂમમાં છવાઈ ગઈ અને જજ શ્રી વ્યાસ સાહેબે એમનું સ્થાન લીધું અને કાળુ પગીને પૂછ્યું, "કંઈ કહેવું છે?". સજાનો અંદાજો હોય તે રીતે કાળુ પગી રડી પડ્યો. કાળુ પગીના રુદનને અવગણીને શાંત, ધીર, ગંભીર સ્વરે ગુનાની ગંભીરતા જણાવી કાળુ પગીને ફાંસીની સજા ફરમાવી. કોર્ટ રૂમમાં કાળુ પગીના અને તેના પરિવારજનોના રુદનના અવાજો ગુંજી ઉઠ્યા, ન્યાય મળ્યો હોય તેવા હાવભાવ સહીત ફોરમના માતા-પિતા અને ફોરમ પણ રડી પડ્યા. કોર્ટ રૂમની પરિસ્થિતિની જાણે કોઈ જ અસર ન થતી હોય તે રીતે જજ શ્રી વ્યાસ સાહેબ તેમની ચૅમ્બરમાં જતા રહ્યા. ચેમ્બરમાં જઈને તરત જ શ્રી વ્યાસ સાહેબે એમની ચૅમ્બરના એટેચ વોશરૂમમાં જઈને મોઢું ધોયું અને એક કોગળો કર્યો જાણે કે, કેટલાય સમયથી સંગ્રહ કરી રાખેલ કડવાહટ થૂંકી હોય. એમની આંખો ભરાઈ આવી અને દ્રશ્યો ધૂંધળા થઇ ગયા. શ્રી વ્યાસ સાહેબને એમની ભાણી ફોરમ યાદ આવી ગઈ જે પણ એક રાત્રે આવી જ રીતે ગરબા રમવા ગઈ હતી અને કોઈ નરાધમે ફોરમની ફોરમ લૂંટી એની હત્યા કરી હતી. ત્યારથી જય કે. વ્યાસમાંથી જજ જે. કે. વ્યાસ સુધીની સફર શરુ થઇ અને જજ જે. કે. વ્યાસ તરીકે બળાત્કારના તમામ દોષિતોને ફાંસીની સજા જ ફરમાવી છે. છતાંય મનમાં કાયમ એક પ્રશ્ન રહી જાય છે, "શું ખરેખર ગુનાનો ભોગ બનનારને ન્યાય આપી શકાયો છે?"


આશિષ એ. મહેતા


Creative Commons License

ન્યાયનો દંડ છે હાથમાં, નથી કોઈ પક્ષપાત મનમાં, હું તો નિમિત્ત માત્ર છું, નથી કંઈ મારા હાથમાં. by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.
Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/.

Saturday, May 16, 2020

તારી બહુ યાદ આવે છે...

તારી બહુ યાદ આવે છે,
ભલે હવે હું કોઈને કહેતો નથી,
પણ એ વાત સાચી છે કે,
મને તારી બહુ યાદ આવે છે, મને તારી બહુ યાદ આવે છે....

તારા ખોળામાં માથું મૂકી હું સુઈ જતો,
તું મારા માથામાં પ્રેમથી હાથ ફેરવતી,
ક્યારેક મારા ગાલે ચૂંટલી ભરતી,
મારી પીઠ પ્રેમથી થપથપાવતી,
એ બધું જ યાદ આવે છે, મને તારી બહુ યાદ આવે છે....

મને લાડ લડાવતી,
જોડે બેસાડી જમાડતી,
મારો લાલો ને મારો કાનો કહેતી,
તું મારી જોડે હસતી ને રમતી,
એ બધું જ યાદ આવે છે, મને તારી બહુ યાદ આવે છે....

મારી ભૂલો પર ગુસ્સો કરતી,
"જા હું તારી કિટ્ટા, નહિ બોલું તારી સાથે" એવું કેહતી,
પછી મને જાતે જ મનાવતી,
મારા પર વ્હાલ વરસાવતી,
એ બધું જ યાદ આવે છે, મને તારી બહુ યાદ આવે છે....

ક્યારેક હું નિરાશ થતો,
થાકી જતો, કંટાળી જતો,
ત્યારે "હું છું ને તારી સાથે" એવું કહેતી,
તું મને હિંમત અને પ્રેરણા આપતી,
એ બધું જ યાદ આવે છે, મને તારી બહુ યાદ આવે છે....

આજે તું ખરેખર મારાથી દૂર થઇ ગઈ,
રાતના અંધકારમાં એકલો રડી લઉં છું,
તને યાદ કરીને થોડો હળવો થઇ જાઉં છું,
સવારે તારી હસતી તસ્વીર જોઈ લઉ છું,
તારી વાતો ફરી યાદ કરી લઉં છું,
મને તારી બહુ યાદ આવે છે, "મા" મને તારી બહુ યાદ આવે છે....

આશિષ એ. મહેતા


Creative Commons License

તારી બહુ યાદ આવે છે... by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.
Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/.