Saturday, July 31, 2021

મારી કેસ ડાયરી : રમણકાકા-મધુકાકી

પ્રિય વાંચકમિત્રો,


“ઘરને તારે પણ સ્ત્રી અને ઘરને ડુબાડે પણ સ્ત્રી.” એક સાંજે બોઝિલ ઓફીસ મીટીંગો પૂરી કરીને એડવોકેટ અજયભાઈ એમની ચેમ્બરમાં એમના મિત્રો અભિજાત અને ચિંતન સાથે બેઠા હતા. રામજી હમણાં જ ગરમાગરમ કોફી સર્વ કરી ગયો હતો. એની એરોમા ચેમ્બરમાં ફેલાઈ રહી હતી. એવા સમયે અજયભાઈએ એમના અનુભવની ખાણમાંથી એક અનુભવ શેર કરવાનું શરૂ કર્યું.

“આજે કંઈક નવું જાણવા મળશે.” ઉત્સાહિત ચિંતને એના સ્વભાવ મુજબ કહ્યું અને અભિજાત એના સ્વભાવ મુજબ મુક થઇ જાણવા બેસી રહ્યો હતો.

કોફીનો એક સીપ ભરી સામેની દિવાલ ઘડિયાળ તરફ નજર કરી જાણે અતીતના ઊંડાણમાં ડૂબકી લગાવી કોઈ દ્રશ્ય જોતા હોય એ રીતે અજયભાઈ થોડી વાર જોઈ રહ્યા અને બોલ્યા, “લગભગ દશેક વર્ષ પહેલાની વાત હશે. એ સમયે નાની ઓફીસથી અમારી કારકિર્દીની શરૂઆત હતી. એ સમયે એક વખત હું મારા વતન ગયો હતો. ત્યાં મારા પિતાના વડીલ મિત્ર જે ઉમરમાં મારા પિતા કરતા પણ મોટા એ રમણકાકા મળેલ. ગામમાં એમની ઓળખાણ રમણ મગન માસ્તર તરીકેની. એ સમયે રમણકાકા પ્રોફેસર તરીકે નોકરી કરી નિવૃત્ત થયા હતા. એમણે જાણ્યું કે હું વકીલાત કરું છું એટલે એમણે એક બપોરે મને એમની વાડીએ આવવા કહ્યું. એ સમયે મને અંદાજ નહીં કે એમને મારૂં શું કામ હશે અને મને પણ થોડી આળસ કે બપોરની ઊંઘ આ કાકા બગડશે, પણ મારા પપ્પાના વડીલ મિત્ર એટલે ના પાડી ના શક્યો અને એમની વાડીએ ગયો. વાડી પર રમણકાકા અને હું અમે બંને સામસામે ખાટલા પર બેઠા હતા. થોડી આડી અવળી વાતો કરી પછી એમને નજીકમાં કામ કરતા ભાગીયાને કંઈક કામ સોંપી દૂર મોક્લ્યો અને વાતની શરૂઆત કરતા કહ્યું, “જો ભાઈ, તું ઉંમરમાં નાનો, પણ વૈધ અને વકીલથી કોઈ વાત છુપાવાય નહીં અને મારે તારું અંગત કામ છે. તારે જે ફી થતી હોય એ લઇ લેવાની અને મારું કામ કરી આપવાનું. વાત એવી છે કે, હું હવે પાકટ ઉંમરનો થયો. મારે મારું વિલ બનાવવું છે. મારી વાત ધ્યાનથી સાંભળ. મને ખ્યાલ છે ત્યાં સુધી વડીલોપાર્જીત મિલકતનું હું વિલ ના કરી શકું. બરાબર? મેં હા પાડી એટલે એમણે વાત આગળ ચલાવી, મારા પિતા તરફથી મને વરસામાં સાત વીઘા જમીન અને ગામનું મકાન મળ્યું છે. એ સિવાય આ ચિઠ્ઠીમાં લખી એ બધી જ જમીન, એફ.ડી., કિસન વિકાસ પત્ર, નાની બચત એ બધું જ મારી સ્વપાર્જીત મિલકત છે. તારે વિલ એવું બનાવવાનું છે કે, મારી સ્વપાર્જીત મિલકત મારા બંને દીકરા અને એક દીકરીને સરખે હિસ્સે મળે અને મારી એફ.ડી.નું દર મહીને જે વ્યાજ આવે એ જ મારી પત્નીને મળે. મારી પત્નીને મારી કોઈ જ સ્થાવર જંગમ મિલકતમાં ભાગ ના મળે.” એમનું આ વાક્ય સાંભળી મને નવાઈ લાગી એટલે એમને સામેથી જ સ્પષ્ટતા કરી કે, જયારે મારા અને તારા કાકીના લગ્ન થયા, એ સમયે મારી આર્થિક સ્થિતિ આજના જેટલી સારી નહિ અને એ સમયે હું પરિવારમાં સહુથી મોટો એટલે આખા ઘરની નહિ પરિવારની જવાબદારી મારા માથે. એ સમયે તારા કાકીએ એક દિવસ બાકી નથી રાખ્યો મને મેણા મારવામાં. એ સમયમાં બહુ સહન કર્યું રોજે રોજ એના દ્વારા થતું અપમાન પણ. એના પિયરના સગાની સામે તો ઠીક મારા બાળકોની સામે પણ એ મને ઉતારી પાડે. એણે મારા મા-બાપની પણ કોઈ જ કાળજી નહતી કરી. હું નોકરી લાગ્યો અને મારા પગારમાંથી શેર બજારમાં રોકાણ કર્યું. નોકરી અને ખેતીવાડી જોડે જોડે સાચવી અને આ મિલકતો ઉભી કરી. હમણાં થોડા દિવસ પહેલા, તું ગામમાં આવ્યો એના સમજને કે ત્રણ-ચાર દિવસ પહેલા જ એણે એનો ઈરાદો કહ્યો કે, આ બધી મિલકતો હું એના નામે કરી દઉં. એ મને ભોટ સમજે છે. ભાઈ, એ સમયે જો મેં એની જોડે છુટું લીધું હોત તો મારા બીજા ભાઈ-ભાંડું થાળે ના પડત. એટલે જ્યાં ત્યાં જીવન ગબડાવી લીધું પણ એ મારી મહેનતનું એના નામે કરવા માંગે એ કેમ ચાલે? એનાથી મને કોઈ વેરો આંતરો નથી પણ એના નામે મારે મિલકત કરવી નથી. તું મારું આટલું કામ કરી આપ.”

મેં રમણકાકાની અનુકુળતા મુજબનું વિલ બનાવી આપ્યું અને જાણે એ વિલની જ રાહ જોતા હોય એમાં વિલ બનાવ્યાના એક મહિના બાદ રમણકાકા અવસાન પામ્યા. એમની ઉત્તરક્રિયા બાદ એમના પરિવાર વચ્ચે મેં વિલ જાહેર કર્યું એ સમયે રમણકાકાના પત્ની મધુકાકીએ કાળો કકળાટ કર્યો હતો. મને પણ ઘણી ગાળો આપી હતી. એમના બંને દીકરા અને એક દીકરી ત્રણે સંતાનો એમને સમજાવતા રહ્યા પણ માને એ મધુકાકી નહિ. રમણકાકાના વિલ મુજબની વ્યવસ્થા કરી હું નીકળી ગયો હતો.

થોડા વર્ષો બાદ જાણવા મળ્યું કે, મધુકાકીને એમના સ્વભાવના કારણે કોઈ જોડે રાખવા તૈયાર નથી. આથી એ વૃદ્ધાશ્રમમાં રહેવા ગયા પણ, પ્રાણ અને પ્રકૃતિ સાથે જ જાય એટલે એમના સ્વભાવના કારણે એ વૃદ્ધાશ્રમમાંથી પણ પાછા આવ્યા. હમણાં ગયા અઠવાડિયે એમનું અવસાન થયું અને હું ગઈ કાલે વતન ગયો હતો ત્યાં ભેગા ભેગા એમના દીકરાને મોઢે થતો આવ્યો. એમના દીકરાએ જાતે જ કીધું કે, “ભાઈ, અમે છૂટ્યા આ ત્રાસમાંથી.”

કોફીનો ખાલી કપ ટીપોઈ પર મુકતાં અજયભાઈએ પોતાની વાત પૂરી કરી. ચેમ્બરમાં પીન ડ્રોપ સાયલન્સ છવાઈ ગયું હતું. અભિજાત અને ચિંતન બંને સ્ત્રીના એક નવા જ સ્વરૂપ અંગે વિચાર કરી રહ્યા હતા.


આશિષ એ. મહેતા



********************************************************************************************



Creative Commons License



મારી કેસ ડાયરી : રમણકાકા-મધુકાકી   by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.


Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/

Saturday, July 24, 2021

યાદ બહુ આવે છે....

યાદ આવે છે, તારી બહુ યાદ આવે છે,
જાગતા-ઊંઘતા ઉઠતાં-બેસતા ચાલતા-દોડતા તારી યાદબહુ આવે છે
મારા જીવનની દરેક ક્ષણ માં હરેક પળમા યાદબહુ આવે છે,
આપડી એ પહલી મુલાકાત અને એ સંવાદ યાદબહુ આવે છે,
તારી સાથે કરેલ ફોને પરનીએ પહેલી વાત યાદબહુ આવે છે,
સાથે જોયેલા સ્વપ્નો એ જીવન જીવવાના યાદબહુ આવે છે,
તારી આપેલી એ પહેલી ભેટ-સોગાત યાદબહુ આવે છે,
તારા એ કોમળ હાથથી મારા ગાલ પરનોવ્હાલ યાદબહુ આવે છે,
મારા માથા માં ફરતી તારી આંગળીઓ નો એ સ્પર્શ યાદબહુ આવે છે,
મારૂ ઓફિસથી મોડુ આવું ને તારું રાહ જોઈને બેસવું યાદબહુ આવે છે
પછી એકજ થાળીમાં સાથે જમવા બેસવું ને કોન કેટલું જમ્યું તેનો મીઠો સંવાદ યાદબહુ આવે છે
રોજ તારા હાથેથી ખવડાવેલા પહેલા કોળિયાની યાદબહુ આવે છે,
તારી ભીના વાળથી મને જગાડવાની એ રીત યાદબહુ આવે છે,
રાત્રે માથા અને પીઠપર ફરેલ તારા પ્રેમ ભર્યા સ્પર્શ ની યાદબહુ આવે છે,
ઝગડામાં થતાં એકમેકના રૂઠમણા મનામણાં યાદબહુ આવે છે,
હવે તો કારણ વગર પણ અશ્રુ વહી પડે છે, યાદબહુ આવે છે,
ખબર નહતી કે કોઈક દિવસ આમ જ દૂર થઈ જઈશ તું જિંદગીના આ સફરમાં
લખવું તો હજી ઘણું છેઆ કલમ ના પણ હવે શ્વાસ રૂંધાય છે યાદબહુ આવે છે,
“ગૌરવ” કોણ સમજાવે એરાણીને કે યાદબહુ આવે છે,



ગૌરવ શુક્લ



Creative Commons License


યાદ બહુ આવે છે.... By Gaurav Shukla is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.

Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/.

Saturday, July 17, 2021

મારી કેસ ડાયરી : હરપાલસિંહ બાપુ

પ્રિય વાંચકમિત્રો,


“સર, હરપાલસિંહ કરીને કોઈ આવ્યા છે. એમની એપોઇન્ટમેન્ટ લીસ્ટેડ નથી.” પંક્તિએ ઇન્ટરકોમ પર એડવોકેટ અજયભાઈને સમાચાર આપ્યા. વર્કિંગ દિવસની એક સાંજ હતી. અજયભાઈ એમની શીડ્યુલ મીટીંગ પૂરી કરીને બેઠા હતા અને એમની જ ચેમ્બરમાં સામે સોફામાં બેસીને ચિંતન એનું કામ કરી રહ્યો હતો. અભિજાત આવતીકાલની કોર્ટ ફાઈલ પર એક છેલ્લી છેલ્લી નજર નાખી રહ્યો હતો.

ઓફીસના સી.સી.ટી.વી.માં વેઈટીંગ એરિયામાં બેઠેલા એક આશરે સાઈઠની આસપાસના એક વૃદ્ધ બેઠા હતા. એમને જોઇને અજયભાઈ જાતે ઉભા થઇ બહાર વેઈટીંગ એરિયામાં આવ્યા અને આગંતુકને પ્રેમ પૂર્વક અંદર લઇ આવ્યા. અભિજાતે પણ એની ખુરશી પરથી ઉભા થઇને આવનારનું સન્માન કર્યું અને રામજીભાઈને કોફી અને પાણી લાવવાની સુચના આપી દીધી.

આવનાર હરપાલસિંહને સોફામાં આદરપૂર્વક બેસાડી અજયભાઈ અને અભિજાત પણ બીજા સોફામાં ગોઠવાયા અને આ આખી ઘટના જોઈ ચિંતન એટલું તો સમજી જ ગયો કે આ આવનાર હરપાલસિંહ કોઈ સામાન્ય વ્યક્તિ નથી જેને અજયભાઈ આટલો આદર આપે છે.

હરપાલસિંહે એમની સાથેના બેગમાંથી બે નાના બોક્ષ કાઢી એક અજયભાઈ અને એક અભિજાતને આપ્યા. પૂરા પરિવારની ખબર પુછી સામે અજયભાઈએ પણ હરપાલસિંહના પરિવારની ખબર પુછી. કોફી આવી ગઈ અને અલ્પ સમયમાં ઘણી વાતો પણ થઇ ગઈ. કોફી પીવાઈ ગયા પછી હરપાલસિંહે જવાની રજા માંગી. અજયભાઈએ કહ્યું, “બાપુ, ડ્રાઈવરને કહી દઉં, આપને ઘરે મૂકી જશે.” “ના સાહેબ, હું રીક્ષા કરી લઈશ.” હરપાલસિંહે જણાવ્યું. સામે અજયભાઈએ કહ્યું, “ઉભા રહો બાપુ હું કેબ બૂક કરી આપું.” કહી કેબ બૂક કરી અને રામજીને સુચના આપતા કહ્યું, “નીચે, --- નંબરની સફેદ ઇકો ગાડી આવશે અને આ કોડ આપશો. બાપુને આદર સહીત ગાડીમાં બેસાડી આવો.” અજયભાઈ ઓફીસના મુખ્ય દરવાજા સુધી હરપાલસિંહને વળાવી ચેમ્બરમાં પરત આવ્યા.

“સાહેબ, કંઈ ખબર ના પડી.” ચિંતને એના સ્વભાવ મુજબ ઉત્સાહિત સ્વરે પૂછ્યું.

“મને હતું જ કે તને જાણવાની ઉતાવળ હશે જ. સાંભળ, આ હતા હરપાલસિંહ ઝાલા. મૂળ કાઠીયાવાડના સૂર્યવંશી રાજપૂત. આઝાદી પહેલા એમના પૂર્વજો રાજપાઠ ધરાવતા હતા. કહેવાય છે ને કે, દરબારનો દીકરો કાં તો ધરતીની રક્ષા કાજે કાં તો ગાય કાં તો સ્ત્રીની રક્ષા કાજે મારવા જ જન્મ લે છે. આ બાપુ માટે એ વાત સો ટકા સાચી સાબિત થાય છે. આપણે આપણા પરિવારનો એક દીકરો પણ જો ફોજમાં જવા માંગે તો બીજા કેટલાય નોકરી ધંધા અને કમાવવાના રસ્તા બતાવીએ, જયારે આ બાપુએ પોતે એમની જિંદગી દેશ સેવા કાજે ફોજમાં આપી દીધી, કારગીલ વોરમાં બાપુને ત્રણ ગોળી વાગી હતી. બે ખભામાં અને એક પગમાં, પણ બાપુએ પોસ્ટ નથી છોડી. એનાથી પણ આગળ એમના ત્રણે દીકરા આજે પણ ફોજમાં દેશની સેવા કરી રહ્યા છે. મેં અને અભિજીતે જયારે જોડે જોડે કામ કરવાનું શરુ કર્યું એ સમયે બાપુ નોકરીમાંથી સેવા નિવૃત્ત થયા હતા અને એમના બે દીકરા ફોજમાં લાગી ગયા હતા. બંને દીકરાઓ વતી કામ કરવા સારું શું કરવું એના વિચારમાં હતા. એ સમયે અમારો અને બાપુનો પરિચય થયો. એમના બંને દીકરાઓ વતી તમામ કામ કરવા અંગેની પાવર ઓફ એટર્ની તૈયાર કરી આપી. એમણે ફીનું પૂછ્યું. એક વાત કહું, જયારે મેં અને અભિજાતે જયારે કામ કરવાની શરૂઆત કરી હતી ત્યારે અમે નક્કી કરેલ કે આર્મી કે પેરા મિલેટ્રી ફોર્સના કોઈ પણ વ્યક્તિનું ગમે તેવું કામ હોય ફી નહીં લેવાની. બસ એ નિયમ મુજબ અમે કોઈ ફી નતી લીધી. બસ, એમાંથી આ સંબંધ બંધાઈ ગયો. વર્ષે છ મહીને બાપુ એમની મરજી પડે ત્યારે ઓફીસ મળવા આવી જાય અને કંઈક અને કંઈક લેતા આવે. એમના દીકરા પૈકી કોઈ પણ જયારે રજાના સમયમાં ઘરે આવે એટલે ફોન પર ખબર પૂછી લે. સામે આપણે પણ દિવાળીનું બોક્ષ એમના ઘરે મોકલાવી દઈએ છીએ. વ્યાવસયિક સંબંધોમાં પણ આત્મીયતા થઇ શકે એનું ઉદાહરણ છે આ હરપાલસિંહ બાપુ.”

“સાહેબ, આને સંબધોનું વાવેતર કર્યું કહેવાય, નહિ?” ચિંતને કહ્યું.

“ હા, સાચું પણ જે સમજે એના માટે જ.” અભિજાતે કહ્યું એ સમયે જ ચિંતનનો ફોન રણક્યો અને એ ફોન રીસીવ કરવા બહાર નીકળ્યો અને અજયભાઈએ રામજીને ઓફીસ વસ્તી કરવા સુચના આપી.


આશિષ એ. મહેતા



********************************************************************************************



Creative Commons License



મારી કેસ ડાયરી : હરપાલસિંહ બાપુ   by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.


Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/

Saturday, July 3, 2021

મારી કેસ ડાયરી : કેયુર પટેલ

પ્રિય વાંચકમિત્રો,

“હાય પંક્તિ, હાવ આર યુ?” હંમેશની જેમ ઉત્સાહપૂર્વક ચિંતને અજયભાઈની ઓફીસમાં પ્રવેશ કરતા પંક્તિને પૂછ્યું અને સામે પંક્તિએ પણ સસ્મિત જવાબ આપ્યો.

“આઈ એમ ફાઈન. સાહેબે કહ્યું છે આજે તમે કોન્ફરન્સ હોલમાં બેસો. સાહેબ થોડા કામમાં છે.”

પોતાની જ ઓફિસમાં હોય એ રીતે અધિકારપૂર્વક અજયભાઈની ઓફિસમાં પ્રવેશતા ચિંતન માટે આ નવાઈની વાત હતી.

“ઓકે, એસ યુ સે..” કહી ચિંતને કોન્ફરન્સ રૂમમાં બેઠક લીધી અને એનું કામ ચાલુ કર્યું.

થોડીવારમાં રામજી કોફી આપી ગયો.

લગભગ અડધો કલાક થયો હશે અને અજયભાઈ અને અભિજાત બંનેએ કોન્ફરન્સ રૂમમાં પ્રવેશ કર્યો.

“શું ચિંતન, શું નવા-જુની?” અજયભાઈએ સ્વાભાવિક રીતે પૂછ્યું.

“અમારે તો સાહેબો શું નવા-જુની હોય, એ જ માર્કેટિંગ લાઈફ. પણ તમે સાહેબો કંઈક નવા-જુની કરવાના લાગો છો.” ચિંતને જવાબ આપ્યો.

“હા કંઈક એવું જ છે.” અભિજાતે હસીને કહ્યું.

“શું છે? મને પણ જણાવો.” ચિંતને કહ્યું.

“અરે ખાસ કઈ નહીં. બસ બાજુની ઓફીસનો સોદો કર્યો. કેયુર માટે.” અજયભાઈએ કહ્યું.

“શું વાત છે! અભિનંદન પણ આ કેયુર કોણ? કોઈ ક્લાયન્ટ છે?” ચિંતને અભિનંદન આપવાની સાથે માહિતી પણ માંગી લીધી.

“મને હતું જ કે હું નામ સાથે વાત કરીશ એટલે તારી અંદરનો શ્રોતા આખી વાત જાણવા માટે ઉત્સાહિત થઇ બહાર આવી જ જશે. ચલ આજે તને એની જ કહાની કહી દઈએ. આમ પણ થોડા સમય પછી તમે બંને એક બીજાને અહિયાં મળવાના જ છો.” ચહેરા પર એક સ્મિત સાથે અજયભાઈએ જવાબ આપ્યો અને વાત આગળ વધારી.

“કેયુર પટેલ, મારા ફોઈનો છોકરો, મારો કઝીન છે. અહીં હતો ત્યાં સુધી ભણવામાં કઈ ખાસ ન હતો. લગભગ ૧૯૯૪ની સાલમાં પી.સી. ભારતમાં હોમ યુઝ માટે આવ્યા હતા. આર્થિક રીતે પહેલેથી સુખી એટલે એના માટે પણ ઘરમાં કોમ્પુટર આવી ગયું. એક સ્ટેટસ સિમ્બોલ અને એ સ્ટેટસ સિમ્બોલે જ કેયુરના જીવનની દિશા બદલી. પુસ્તક વાંચવાનો આળસુ કોમ્પુટરનો કીડો બનતો ગયો. એના રસને ધ્યાનમાં લઇ ફોઈ-ફૂવાએ એને કોમ્પ્યુટરના ક્લાસ કરાવ્યા. કોઈ પણ બાળકને એના શોખનું શીખવા મળે તો એને ક્યારેય કંટાળો નથી આવતો. બસ એવું જ થયું આ કેયુરની બાબતમાં. શાળાકીય અભ્યાસ કર્યા પછી એને કોમ્પ્યુટરમાં આઈ.ટી. એન્જીનિયર તરીકેની ડિગ્રી મેળવી અને ફોરેનની કોઈ કંપનીની એક્ઝામ એણે પ્રથમ પ્રયત્ને પાસ કરી અને એ કંપનીએ એને અમેરિકા હાયર એજ્યુકેશન માટે સ્પોન્સર કર્યો અને કેયુરની તકદીર બદલાઈ ગઈ. કેયુર ઉપડી ગયો અમેરિકા અને ત્યાંની શિક્ષણ પદ્ધતિ એને માફક આવી ગઈ. ત્યાં જ કોમ્પ્યુટરના વિવિધ કોર્સ પુરા કર્યા અને ત્યાં જ નોકરી લાગી ગયો અને સીટીઝન પણ થઇ ગયો. ઊંચા અને સારા પગારની નોકરી કરી, પૈસા ભેગા કર્યા એના કરતા વધુ સારું એવું કહી શકાય કે પૈસા બનાવ્યા, અહિયાં પણ ખુબ સારા કહી શકાય એટલા પૈસા મોકલાવ્યા. ત્યાંની ભૌતિકતા માણ્યા પછી પણ ભારતીયપણું એમનામાંથી સંપૂર્ણ પણે ગયું નહીં. બસ, એણે અહિયાં આવીને પોતાની આઈ.ટી. કંપની શરૂ કરવાનું નક્કી કર્યું અને મને જ જવાબદારી સોંપી એના માટે સારા વિસ્તારમાં સરસ ઓફીસ લેવાની. આપણી બાજુની ઓફીસ વેચવાની છે એવું મને ગયા અઠવાડિયે જ જાણવા મળેલ. બસ, એના જ સોદા માટે બેઠા હતા. સોદો નક્કી થઇ ગયો અને ટોકન પણ આપી દીધું. કેયુરની ગણતરી આવનાર એકાદ મહિનામાં જ ઓફીસ શરૂ કરવાની છે. હવે, તારે પણ એક કામ કરવાનું છે. એની ઓફીસના ફર્નીચર અને ઇન્ટીરીયર માટે સારા બે ત્રણ આર્કિટેક્ચર સાથે મીટીંગ કરાવી આપવાની છે.”

“સો ટકા સાહેબ, બસ આવતા અઠવાડિયામાં જ ગોઠવી આપું અને સ્ટાફ માટે પણ કેટલાક વ્યક્તિઓને ઈન્ટરવ્યુ માટે બોલાવી લઈએ.” ચિંતને જણાવ્યું.

“ઈન્ટરવ્યુની વાત પછી, હાલ તો શું નાસ્તો કરવો છે એ બોલ એટલે રામજી જોડે મંગાવી લઈએ.”

“આઇસક્રીમ પાર્ટી કરવી પડે આજે તો, બાકી નાસ્તો તમે જે મંગાવો તે.” ચિંતને જવાબ આપ્યો.

ઇન્ટરકોમ રણક્યો અને પંક્તિએ જણાવ્યું, “સાહેબ, એક વ્યક્તિ મળવા આવ્યા છે.”

“ઓકે, એમને પાંચ મિનીટ પછી ચેમ્બરમાં મોકલ અને રામજીને સ્ટાફના બધા માટે આઈસક્રીમ અને ગરમ નાસ્તો લાવવાનું કહી દે.” ફોન ઉપર સુચના આપી અજયભાઈ અને અભિજાત એમની ચેમ્બરમાં જવા ઉભા થયા અને ચિંતને એના મોબાઈલમાં આર્કિટેક્ચરના નંબર સર્ચ કરવાનું શરૂ કર્યું.


આશિષ એ. મહેતા




********************************************************************************************



Creative Commons License



મારી કેસ ડાયરી : કેયુર પટેલ   by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.


Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/