Saturday, February 27, 2021

આશા બાકી છે...

લાગણી શૂન્ય થઇ ગયો છું દગા ખાઈને તો પણ
કોરી આંખોમાં ક્યાંક લાગણીની ભીનાશ બાકી છે,

નિરાશ છું ઘણો કારણ તૂટ્યા છે ઘણા સપના તો પણ
હતાશ આંખોમાં હજુ ક્યાંક થોડાક શમણાં બાકી છે,

થાકી ગયો છું હું આ બોઝિલ જિંદગીથી તો પણ
કંઈક કરવાની તમન્ના દિલમાં હજુ ક્યાંક બાકી છે,

ઘણા કડવા અનુભવો દુનિયાદારીના થયા તો પણ
સારા અનુભવો ક્યારેક તો થશે એવી આશા બાકી છે,

વિચારું છું હવે નથી જીવવી આ નકામી જિંદગી તો પણ
આશિષ કાળી રાત પછી ઉજળી સવારની આશા બાકી છે.


આશિષ એ. મહેતા



Creative Commons License




Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.

Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/



Saturday, February 20, 2021

મારી કેસ ડાયરી : ટાઇગરભાઈ

પ્રિય વાંચકમિત્રો,


શુક્રવારની નમતી બપોરે આશરે ૪.૦૦ વાગ્યાની આસપાસ ચિંતન એડવોકેટ અજયભાઈની ઓફિસમાં દાખલ થયો. ઓફિસનો આજનો માહોલ કંઈક અલગ જ હતો. ઓફિસની બહાર બે અજાણ્યા વ્યક્તિઓ ઉભા હતા, બે જણા વેઈટીંગ એરિયામાં, અજયભાઈ અને અભિજાત એમની ચેમ્બરમાં ન હતા. કોન્ફરસ રૂમમાં અભિજાત અને અજયભાઈની સાથે બીજા બે થી ત્રણ વ્યક્તિઓ હોય એવું લાગી રહ્યું હતું. રીશેપ્શન પર પંક્તિનો ચહેરો પણ આજે ગંભીર જણાતો હતો. રામજી કોન્ફરન્સ રૂમની બહાર થોડો ગુસ્સામાં દેખાતો હતો. પંક્તિએ ચિંતનને બહાર વેઈટીંગમાં બેસવાનો ઈશારો કર્યો.

લગભગ પંદરેક મિનીટ પછી કોન્ફરસન રૂમનો દરવાજો ખુલ્યો અને એક વ્યક્તિ સફેદ પેન્ટ અને સફેદ શર્ટમાં બહાર આવ્યો. એની પાછળ એના બોડીગાર્ડ જેવો લાગતો બીજો એક વ્યક્તિ બહાર આવ્યો અને એમની પાછળ અજયભાઈ અને અભિજાત. સફેદ પેન્ટ અને શર્ટમાં રહેલ વ્યક્તિએ અજયભાઈને કહ્યું, “આપની સાથેની મીટીગ યાદ રહેશે, કોફી બદલ આભાર.” અને ઓફિસની બહાર નીકળી ગયા. એમની પાછળ જ વેઈટીંગમાં રહેલ બે વ્યક્તિઓ અને ઓફિસની બહાર ઉભા રહેલ બે વ્યક્તિઓ પણ એમની પાછળ પાછળ નીકળી ગયા.

અજયભાઈએ ચિંતનને ચેમ્બરમાં બોલાવ્યો અને ત્યાંથી જ રામજીને કોફીની સુચના આપી. ચેમ્બરમાં કોફી આવી એટલે અજયભાઈએ પંક્તિ અને રામજીને પણ અંદર જ બોલાવી લીધા. બધા જ આવી જતાં અજયભાઈએ એક સ્માઈલ સાથે બધાને પૂછ્યું, “કેમ આટલા ગંભીર છો? ચાલો કોફી પીવો અને ફ્રેશ થાવ. મૂડમાં આવો.”

કોફી પૂરી કરી પંક્તિ અને રામજી બહાર ગયા. પછી ચિંતને પૂછ્યું, “ શું થયું સાહેબ?”

“હું તારા સવાલની જ રાહ જોતો હતો.” અજયભાઈએ કીધું .

“તેં ટાઇગરભાઈ નામ સાંભળ્યું હશે. છાપામાં અવાર-નવાર ચમકતું અન્ડરવર્લ્ડનું એક મોટું નામ. એ મને એક કેસમાંથી ખસી જવા અગર તો હારી જવા સમજાવવા આવ્યા હતા. પણ થયું એવું કે એ આપણો દ્રષ્ટિકોણ જોઈ પોતે સમજીને ગયા. વૈષ્ણવદેવી સર્કલ પાસેની એક જમીનનો કેસ જે ગાંધીનગર કોર્ટમાં ચાલે છે, એમાં આપણે વકીલ તરીકે હાજર થયા હતા. જમીન માલિક સાથે ફ્રોડ કરીને બોગસ બાનાખત તૈયાર કરવામાં આવેલ અને એના આધારે કોર્ટમાં દસ્તાવેજ કરાવી લેવાનો દાવો દાખલ કરેલ. જેમાં આપણે મૂળ માલિક-ખેડૂત તરફથી હાજર થયા હતા અને એક લાંબા સમય પછી દાવો નિર્ણાયક તબક્કામાં આવેલ. બાનાખત ખોટું સાબિત થઇ ગયું અને અનો ચુકાદો જ બાકી છે. એ સમયે જેમણે ખોટું બાનાખત કરાવી લીધેલ એ એક બહુ મોટા રાજકીય વ્યક્તિ છે. આ ટાઇગરભાઈ મારફતે મને એક મોટી રકમની ઓફર આપી અને કેસ હારવાનું કીધું. મેં એમની બધી જ વાત શાંતિથી સાંભળી. એમને એવી અપેક્ષા ન હતી કે હું આટલી શાંતિથી અને ગભરાયા વગર એમને સંભાળીશ. એ બોલી રહ્યા પછી મેં એમને એક સવાલ પૂછ્યો, "આપ કોઈ કામ હાથમાં લો અને આપને કોઈ એ કામ મૂકી દેવાનું અગર અડધેથી છોડી દેવાનું કહે તો આપ શું કરો?" એણે કહ્યું એવું ના થાય, માર્કેટમાં ઈજ્જત ખરાબ થઇ જાય, નામ ખરાબ થાય. મેં એમને એટલું જ કીધું બસ જે આપનો જવાબ છે એ જ મારો જવાબ છે. હા, ખેડૂતને નુકશાન ન થાય એ રીતે સમાધાન કરવું હોય તો વાત કરીએ.

મારો જવાબ એને ગમી ગયો અને એની અક્કડ નીકળી ગઈ. જતાં જતાં જેના વતી એ અહીં મળવા આવ્યો હતો એને ફોન કર્યો અને મીટીંગ ગોઠવી દીધી.

બસ પ્રભુ કૃપાથી આપણું પણ કામ થઇ ગયું અને આપણા ક્લાયન્ટનું પણ. એક સાથે બે નવી ઓળખાણ થઇ અને જેની સાથે રૂબરૂ પરિચય થયો એ પણ આપણાથી પ્રભાવિત થઇને ગયો એ મહત્વનું. આ જ પ્રભુ કૃપા કહેવાય. વાત પૂરી કરી અને ઘડિયાળમાં જોયું સમય ૬.૩૦ થયો હતો. ચિંતને જવાની રજા માંગી.


આશિષ એ. મહેતા



********************************************************************************************
********************************************************************************************



Creative Commons License



મારી કેસ ડાયરી : ટાઇગરભાઈ by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.

Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/


Saturday, February 13, 2021

વ્યક્તિ વ્યક્તિએ જુદી પરિભાષા છે, પ્રેમની એ જ તો વિશેષતા છે...

"કેમ છે? મજામાં ને.!?"

"હા, અને તું કેમ છે?"

"સરસ, કંઈ કામકાજ હોય તો કહેજે."

"જરૂર"

ગુજરાતના એક વગદાર, પ્રતિભાશાળી અને સમૃદ્ધ સમાજના સ્નેહ સંમેલનમાં આશરે 40 ની વયે પહોંચેલ એક સ્ત્રી અને પુરૂષ વચ્ચે ઉપર મુજબનો સંવાદ થયો.

સંવાદની શરૂઆત કરનાર હતો શહેરનો એક પ્રતિષ્ઠિત જર્નાલિસ્ટ સુભાષ અને સામે પ્રત્યુત્તર આપનાર ખૂબસૂરત સ્ત્રી હતી ભાવિષા.

બંને એક જ સમાજના હતા અને આજે ઘણા વર્ષે સમાજના સ્નેહ સંમેલનમાં ભેગા થયા હતા. બંનેના પરિવારજનો વર્ષોથી એક-બીજાને ઓળખતા હતા એટલે આ સાહજિક સંવાદ ઉપસ્થિત સર્વે માટે સાહજિક હતો. બસ એક પ્રયાગ આ બંનેને દૂરથી જોઈ રહ્યો હતો કઈંક વિચારી રહ્યો હતો.

સ્નેહ સંમેલન પૂર્ણ થયું અને બીજા દિવસની સાંજે સુભાષ એની બ્લેક સ્કોર્પિઓમાં એસ.જી. હાઇવે પરથી એના ખાસ મિત્ર પ્રયાગ જોડે પસાર થઇ રહ્યો હતો. અમેરિકાથી હમણાં જ થોડા સમય પહેલા ભારત પરત આવેલ પ્રયાગ અને સુભાષ બંને એક જ સમાજના અને બાળપણના મિત્રો.

સુભાષે એની આદત મુજબ કારની મ્યુઝિક સિસ્ટમમાં ગઝલ પ્લે કરી. પ્રયાગે સીધું જ પૂછ્યું, "યાર, આમ તો સમાજના સંમેલનમાં તું કોઈની જોડે બહુ વાત નથી કરતો. કાલે કેમ ભાવિષા જોડે વાતે વળગ્યો હતો?"

સુભાષે સહેજ હસીને કહ્યું, "સિગરેટ સળગાય, પછી વાત કરીએ. મને હતું જ કે તું આવું કઈંક પૂછીશ જ."

પ્રયાગે બે ગોલ્ડફ્લેક સળગાવી અને એક સુભાષને આપી. કારના વિન્ડો ગ્લાસ સહેજ નીચે કરી સુભાષે એક ઊંડો કશ લીધો અને પોતાની વાત શરૂ કરી.

"આપણે કોલેજ પુરી કરી અને તું અમેરિકા જતો રહ્યો એ પછીની આ વાત છે. તને યાદ છે મેં તને કીધું હતું કે મને એક છોકરી ગમી ગઈ છે, એની સાથે મારે લગ્ન કરવા છે. એ જ આ ભાવિષા. અમે એક-બીજાના સારા મિત્રો બન્યા અને અમારી વચ્ચેની અન્ડસ્ટૅન્ડિંગ પણ સારી હતી. અમે એક-બીજા સાથે બહુ ટાઈમ પસાર કર્યો અને એક સાંજે મેં એને આશ્રમરોડની સી.સી.ડી.માં પ્રપોઝ કરવાના હેતુથી જ કોફી માટે બોલાવી. મેં એને ફોન કર્યો અને એણે સીધું જ કીધું કે, "મારે તને આજે સાંજે મળવું જ છે, ખાસ કામ છે." એ સાંજે અમે આશ્રમરોડ સી.સી.ડી.માં મળ્યા. ભાવિષા ખૂબ અપસેટ હતી. એનો ચહેરો જોઈને મને પ્રપોઝ કરવાની ઈચ્છા ના થઇ. એ થોડી સ્વસ્થ થઇ એટલે એને મેં પૂછ્યું, "શું થયું?"

ભાવિષાએ કહ્યું, "યાર, પપ્પાને બિઝનેસમાં મોટો લોસ થયો છે. ઘર, ઓફિસ, કાર બધું જ વેચવું પડે એમ છે. એમના એક મિત્ર છે આપણા જ સમાજના. એ ફાઇનાન્સ કરવા તૈયાર છે પણ એક શરત છે કે એમના દીકરા સાથે મારે લગ્ન કરવા. શું કરું એ કંઈ સમજાતું નથી. ઘરમાં સૌથી મોટી હું છું. હજી એક બહેન અને એક ભાઈ છે. બંને હજુ ભણે છે. પપ્પાએ મારી મરજી પૂછી છે, પણ મને પરિસ્થિતીની ખબર છે. મારે મારા પપ્પાની મદદ કરવી છે. તું કહે હું શું કરૂં?"

અને મેં ભાવિષાને કીધું, "છોકરો કેવો છે?"

"સારો દેખાય છે. કોઈ વ્યસન નથી. બીજી કોઈ મને ખાસ ખબર નથી."

"બસ તો એની સાથે લગ્ન કરી નાખ. તારા પપ્પા અને પરિવારને મદદ પણ મળી જશે."

પછી અમે કોફી પી ને છૂટા પડ્યા હતા.

એ પછી બસ આજ રીતે અમે સમાજના પ્રસંગે ભેગા થઇ જઈએ છીએ. એ ખુશ છે.

પ્રયાગને એના ઘરે ઉતારી સુભાષે કાર પાછી વળી.

સુભાષે જર્નાલિસ્ટ તરીકે એક સરસ વાર્તા બનાવીને પ્રયાગને કહી દીધી. બીજી એક સિગરેટ સળગાવી એનો એક કશ લઈને સુભાષ એ જ ઘટનામાં નહિ જણાવેલ સત્ય વાગોળી રહ્યો હતો.

હકીકતમાં સુભાષ અને ભાવિષાએ કોર્ટ મેરેજ કરી જ લીધા હતા. હા, હજુ લગ્નજીવન માણ્યું ન હતું. બસ સુભાષને જોબ મળે એ સમયે એ બંને જણ તેમના લગ્ન જાહેર કરવાના હતા. એ દિવસે સી.સી.ડી.માં સુભાષ પાસે જોબનો ઓફર લેટર હતો અને એ બતાવવા જ તેણે ભાવિષાને સી.સી.ડી.માં બોલાવી હતી. ભાવિષાએ એ જ દિવસે એના ઘરે બનેલી ઘટના સુભાષને કીધી અને એનો નિર્ણય એના પપ્પાને મદદ કરવાનો હતો. એ ડરતી હતી એ વાતથી કે સુભાષ સાથેના લગ્નને લઈને સુભાષ એને હેરાન કરશે તો? પણ સુભાષે પોતાનો ભાવિષા પ્રત્યેનો પ્રેમ ઉજળો કરી બતાવ્યો. એ સાંજે જે શબ્દો સુભાષે ભાવીષાને કહ્યા હતા, અનાયાસે એ જ આજે અત્યારે એના મોઢે ફરી આવી ગયા, "મેં તને પ્રેમ કર્યો છે ગાંડી, તારી ખુશીમાં જ મારી ખુશી. આપણે લગ્ન કરી લીધા છે એ વાત આપણે બે જ જાણીએ છીએ, તો હવે કોઈને જણાવવાની જરૂર નથી. આપણે સારા મિત્રો હતા, છીએ અને રહીશું. પિતાને મદદ કરવાનું સૌભાગ્ય દરેકને નથી મળતું. ચાલ, હવે સ્માઈલ કર અને હસીને ઘરે જા."

આજના સમયમાં જ્યાં પ્રેમના નામે શરીરની ભૂખ અને સ્વાર્થ સાધનારને જોઈએ છીએ ત્યારે સુભાષ જેવા પ્રેમીને એક સલામ કરવાની ઈચ્છા થઇ જાય એ સ્વાભાવિક છે.

(સત્ય ઘટના પર આધારિત)


આશિષ એ. મહેતા



Creative Commons License



વ્યક્તિ વ્યક્તિએ જુદી પરિભાષા છે, પ્રેમની એ જ તો વિશેષતા છે... by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.

Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/
 


Saturday, February 6, 2021

દુનિયામેં કિતના ગમ હૈ, મેરા ગમ કિતના કમ હૈ

"સર, આપ મહેતા સાહેબ તો નહિ ને, ### ક્લાસીસમાં એકાઉન્ટ શીખવાડતા હતા એ!?"

"હા, પણ આપની ઓળખાણ ના પડી."

અમદાવાદ શહેરના શાહપુર બહાઈ સેન્ટર વિસ્તારમાં આવેલ એક ટ્રસ્ટની હોસ્પિટલમાં બપોરના આશરે 2.00 વાગ્યાનો સમય. એક વેલ ડ્રેસ દંપતી ધીમી ચાલે ડોક્ટરની કેબિનમાંથી બહાર આવ્યું. જે રીતે ડોક્ટરના સ્ટાફના લોકો આ દંપતીની સાથે વર્તાવ કરતા હતા એનાથી સ્પષ્ટ થતું હતું કે આ લોકો જે હોય તે પણ ડોક્ટર સાહેબ પોતે એમને ખાસ સન્માન આપે છે. બહાર રીશેપ્શન કાઉન્ટર પાસે જ એ દંપતી પૈકી હાથમાં વોકિંગ સ્ટિક ઝુલાવતા આશરે 62-63 વર્ષની ઉંમરના દાદાને એક પાંત્રીસેક વર્ષની સ્ત્રીએ પૂછ્યું, "સર, આપ મહેતા સાહેબ તો નહિ ને, ### ક્લાસીસમાં એકાઉન્ટ શીખવાડતા હતા એ!?"

"હા, પણ આપની ઓળખાણ ના પડી." એ દાદાએ જવાબ આપવાની સાથે જ સામો સવાલ કર્યો.

"સર, હું આપની સ્ટુડન્ટ, છાયા. 1996 માં બાર કોમર્સમાં તમારા હાથ નીચે ભણતી હતી."

હાથની આંગળીઓને જમણા ગાલ ઉપર વિચારની મુદ્રામાં ગોઠવી સહેજ આંખો ઝીણી કરી જાણે વર્તમાનથી અતીત તરફ જતા હોય એમ મહેતા સાહેબ ફ્લેશબેકમાં ગયા અને યાદ આવી ગયુ હોય એમ કીધું, "છાયા નરેશભાઈ પટેલ, બરાબર ને..!? તમે શું કરો છો અહીંયા?"

"હા સર, તમને તો મારુ આખું નામ યાદ છે. ગજબ મેમરી છે. સર, મારા મિસ્ટર અહીંયા એડમિટ છે."

"કયા રૂમમાં છે?"

મહેતા સાહેબનો સવાલ સાંભળી છાયા એમની આગળ થઇ અને મહેતા સાહેબ એમની ભૂતપૂર્વ વિદ્યાર્થિનીની પાછળ, એમના પત્ની સાથે-સાથે ચાલવા લાગ્યા. થર્ડ ફ્લોર પર સ્પેશ્યલ રૂમ નંબર 305. દરવાજાની બાજુમાં પેશન્ટનું નામ હતું માધવલાલ શેઠ.

રૂમમાં પેશન્ટના બેડ પર આશરે 70 ની આસપાસની ઉંમરના વ્યક્તિ સૂતા હતા. હાથ પર લગાવેલી વિગોમાંથી ગ્લુકોઝ અને સેલાઈન શરીરમાં દાખલ થઇ રહ્યાં હતા. પેશન્ટના બેડની પાછળ લાગેલ મોનિટર નબળા પડી ગયેલ હૃદયના ધબકારા દર્શાવી રહ્યું હતું.

"શેઠ, સાંભળો છો? આ મારા સાહેબ છે. હું એમના હાથ નીચે બારમા ધોરણમાં ભણતી હતી."

પલંગ પર સુતેલા વ્યક્તિએ પરાણે આંખો ખોલી. મહેતા સાહેબે બે હાથ જોડી અભિવાદન કર્યું અને પ્રત્યુત્તરમાં પલંગમાં રહેલ વ્યક્તિએ પણ હાથ જોડવાનો પ્રયત્ન કર્યો. રૂટિન મુજબ એક સિસ્ટર આવી અને ઈન્જેક્ષન આપ્યું.

છાયાએ મહેતા સાહેબને વિનંતીસહ પૂછ્યું , "સર, જો થોડો સમય હોય તો આપણે બહાર વેઈટીંગમાં બેસીએ?"

મહેતા સાહેબના બદલે મિસિસ મહેતાએ જવાબ આપ્યો, "ચાલો બેસીએ."

અનુભવી મહેતા દંપતી સમજી ગયા હતા કે છાયાને કંઈક કહેવું છે. પછી બહાર વેઈટીંગ રૂમમાં ત્રણે જણ બેઠા.

"બોલ બેટા" એકદમ સાહજિક અવાજે મહેતા સાહેબે છાયાને કહ્યું.

"સર, તમે સાચું જ કહેતા હતા. જીવનની તમામ ઘટનાઓ પૂર્વ નિર્ધારિત છે અને આપણી મરજી મુજબનું કશું જ થતું નથી. ઘર અને પરિવાર માટે સમાધાન કરવું પડે છે."

"સર, બારમા ધોરણ પછી કોલેજ શરૂ થઈ, પણ થર્ડ યર હજુ અડધું જ પત્યું હતું અને એક એકસ્માતમાં મારા મમ્મી અને પપ્પાનું અવસાન થયું. પાછળ બચ્યા હું, મારી નાની બહેન અને નાનો ભાઈ. બહેન બાર સાયન્સમાં અને ભાઈ નવમા ધોરણમાં. ઘર અને દુકાન કાકા સાથે ભાગીદારીમાં હતા. થોડા દિવસ કાકા-કાકીએ સારી રીતે રાખ્યા પણ પછી રંગ બદલાવવા લાગ્યો. નાના ભાઈ-બહેનને ભણાવવવા પૈસાની જરૂર હતી. મેં કોલેજ છોડી અને નોકરી શરૂ કરી. શેઠના ત્યાં જ હું નોકરી કરતી હતી. પૈસાની ખેંચ સતત રહેતી હતી એટલે વારંવાર ઉપાડ માંગવો પડતો. એમાં એક વખત મેનેજર મને ખખડાવતા હતા અને એ શેઠ સાંભળી ગયા. મને ઓફિસમાં બોલાવી. મારી વાત સાંભળી અને પરિસ્થિતિ જાણી મને તરત ઉપાડ આપ્યો અને મારા ભાઈ-બહેનનો અભ્યાસનો તમામ ખર્ચ તેમણે ઉપાડ્યો. મેનેજર અને ઓફિસ સ્ટાફમાં બીજા કેટલાકને આ ના ગમ્યું. એવામાં એમના પત્નીનું અવસાન થયું. એ પછી હું રોજ મારા ઘરેથી એમનું અને મારુ ટિફિન બનાવીને લાવતી. ગામ હોય ત્યાં ઉકરડો હોય એ મુજબ મારા અને શેઠના આડા સંબંધો વિષે વાતો ઉડવા માંડી. એક સમયે થયું કે, નોકરી છોડી દઉં પણ વિચાર્યું મારા ભાઈ અને બહેનનું શું? થોડા સમય પછી મેં જ શેઠને સામેથી વાત કરી અને એમને મારી સાથે લગ્ન કરવા મનાવ્યા. સર, સગા કાકા-કાકીએ તરછોડ્યા પણ શેઠે એમનું વચન પાળ્યું. આજે મારો ભાઈ યુ.એસ.માં છે અને બહેન ઓસ્ટ્રેલિયામાં છે. બંને એન્જીનીયર છે. બંનેનો અભ્યાસનો, લગ્નનો અને ફોરેન જવાનો બધો જ ખર્ચો શેઠે ઉઠાવ્યો. શેઠનો બધો જ વેપાર હાલ એમનો મોટો દીકરો સાચવે છે. હા મને દર મહિને મારો નક્કી કરેલો પગાર મળી જાય છે. શેઠ ફેમિલીના દરેક સભ્યો મને પુરી રિસ્પેક્ટથી બોલાવે છે અને શેઠે મારા નામ પર એક ફ્લેટ લઇ રાખ્યો છે અને જો કદાચ એમને કંઈક હા-ના થાય તો મારો જીવન નીભાવ થાય એટલી વ્યવસ્થા પણ કરી રાખી છે. સર, આપ સાચું જ કહેતા હતા. પોતાના જયારે પારકા થઇ જાય છે ત્યારે ભગવાન કોઈક પારકાને પોતાના તરીકે જિંદગીમાં મોકલી આપે છે. મારા માટે તો એ વાત સાચી સાબિત થઇ."

થોડી આડી અવળી વાતો કરીને મહેતા દંપતીએ છાયાની વિદાય લીધી અને નીચે આવી રિક્ષામાં એમના ઘર તરફ આગળ વધ્યા. રિક્ષાના રેડિયોમાં ગીત વાગી રહ્યું હતું, "દુનિયામેં કિતના ગમ હૈ, મેરા ગમ કિતના કમ હૈ......" જાણે પરિસ્થિતિનું વર્ણન કરી રહ્યું હોય.

(સત્ય ઘટના પર આધારિત)


આશિષ એ. મહેતા



Creative Commons License



દુનિયામેં કિતના ગમ હૈ, મેરા ગમ કિતના કમ હૈ by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.

Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/