Saturday, November 28, 2020

પ્રભુ તું છે ક્યાં??

પ્રભુ તું છે ક્યાં???

હૃદયમાં દરેકના પ્રભુ તું જ બિરાજે છે,
પણ કોણ તને ત્યાં દિલથી ખોજે છે?
દેખાદેખીનો બહાર સહુ ડોળ કરે છે,
શ્રીફળ, ફૂલ, કેન્ડલ, ચાદર વ્યર્થ કરે છે,
થોડુંકે અમથું દાન કરી ઝાઝેરો ઢંઢેરો પીટે છે,
આરસની તકતીઓ મઢાવી મલકાતો ફરે છે,
માનવીના આવા વર્તનથી પ્રભુ તું પણ મલકે છે,
તું પણ જાણે છે કે, "આ તો ડોળ કરી જગને છેતરે છે."
માનવી પાછો એ પણ કબૂલે છે કે, "તું એક જ છે."
તોય અંદરોઅંદર એકબીજા સાથે તારે નામે ઝગડે છે,
"દીન દુઃખીયા અને સકલ જગતમાં તું જ છે" એમ તો કહે છે,
પણ આંગણે આવેલા લાચારને  ટુકડો રોટલી ક્યાં આપે છે,
સહુ કહે છે કે, "નિજ હૃદયમાં તું જ બિરાજે છે."
પણ કોણ એકાંતે તને ત્યાં ખોજે છે?
પ્રભુ તું છે ક્યાં અને લોકો તને શોધે છે ક્યાં?
નિજ હૃદયમાં તું છે અને લોકો તને બહાર શોધે છે.
પ્રભુ તું છે ક્યાં??, પ્રભુ તું છે ક્યાં??


આશિષ એ. મહેતા



Creative Commons License



પ્રભુ તું છે ક્યાં?? by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.

Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/

Saturday, November 21, 2020

નિર્ણય સાચો કે ખોટો?

"હવે બોલો સાહેબ, મારો નિર્ણય સાચો કે ખોટો?"

વકીલાતના વ્યવસાયમાં રોજે રોજ અલગ અલગ વિચારધારાવાળા વ્યક્તિઓને મળવાનું થાય એ સ્વાભાવિક છે. દરેકના અલગ અલગ દ્રષ્ટિકોણ હોય, અલગ અલગ મુદ્દા અને સમસ્યા હોય. કેટલાક વ્યક્તિઓને સમાધાન આપ્યું હોય તો કોઈકને સલાહ આપી હોય, પણ કેટલાક એવા પણ હોય જે આપણને નવો દ્રષ્ટિકોણ આપી જાય.

મારી, એટલે કે એડવોકેટ આશિષ મેહતાની ઓફિસમાં આજે એવી જ એક વ્યક્તિ સાથે મુલાકાત થઇ. એક વૃદ્ધ સ્ત્રીએ મને કામ સોંપેલ, "સાહેબ, મારી છોકરીને સમજાવો ને કે લગ્ન કરી લે." મેં ખાલી કહેવા ખાતર કહેલ કે, "એને કહજો કે મને ઓફિસે મળી જાય." અને તેમને મેં મારૂં વિઝિટિંગ કાર્ડ આપ્યું.

એ વાતને દશેક દિવસ થયા હતા, અને આજે બપોરે એક અજાણ્યા નંબર ઉપરથી ફોને આવેલ, "સર, હું કાનન બોલું છું. સાંજે તમે ફ્રી છો? હું તમને મળવા માંગુ છું."

"ઓકે, સાંજે 5.00 વાગે મળીએ મારી ઓફિસે"

સાંજે બરાબર 5.00 વાગે કાનન આવી. ઉંમર આશરે 35 વર્ષની હશે. પણ 35 વર્ષે પણ સારા એવા પ્રમાણમાં ખુબસુરત દેખાતી હતી. મારી સામેની ચેર પર બેસતાની સાથે જ એણે કહયું, "મારા મમ્મીએ કહ્યું એટલે તમને મળવા આવી છું."

મને વાતનો તાળો મળ્યો નહીં એટલે મેં પૂછ્યું, "તમારા મમ્મી એટલે?"

"પુષ્પામાસી. તમારા કાકાના ઘરની સામે રહે છે એ." મને તરત જ ઝબકારો થયો. કાનન એટલે, પુષ્પામાસીની દીકરી જે મારા કાકાના ઘરની સામે રહે છે અને આને જ લગ્ન કરવા સમજાવવાની છે.

મેં ફોર્મલ વાતથી શરૂઆત કરી. કેમ છો? કેવી છે માસીની તબિયત? વગેરે વગેરે..... મારી અપેક્ષાથી વિપરીત એણે સીધું જ કહ્યું, "મમ્મીએ તેમને મળવાનું કહ્યું છે, એટલે આવી છું. તમને કેમ મળવાનું એ નથી જણાવ્યું. તમે સીધી વાત કરશો તો મને વધારે ગમશે."

તો સીધી વાત એ છે કે, "તમે શા માટે હજુ સુધી લગ્ન નથી કર્યા? બસ, મારે એટલું જ જાણીને તમારા મમ્મીને કહેવાનું છે."

"સર, કેટલો સમય છે તમારી પાસે મને સાંભળવા માટે?"

"સમયની તો સદાય ખેંચ રહે જ છે, પણ તમે જણાવો. મને એવું લાગે છે કે મને આજે કંઇક નવું જાણવા મળશે."

"સર, મારા મમ્મી અને પપ્પાનું હું સૌથી મોટું સંતાન. મારા પછી મારે એક ભાઈ અને એના પછી એક નાની બહેન. હું દશમા ધોરણમાં હતી અને મારા પપ્પા ગુજરી ગયા. મમ્મીએ સીવણના સંચા પર ઘર ચલાવ્યું. મેં બારમું ધોરણ ભણીને ઘરની પરિસ્થિતિના કારણે અભ્યાસ છોડી દીધો અને એક બ્યુટી પાર્લરમાં નોકરી લાગી ગઈ. ત્યાં જ કામ શીખી અને પૈસા ભેગા કર્યા અને પછી બાર ધોરણ પાસના આધારે અને બ્યુટી પાર્લરના અનુભવને આધારે સર્ટિફાઈડ બ્યુટિશિયનનો કોર્સ કર્યો અને એક વેલનોન સલૂનમાં નોકરી લાગી. બસ પછી મેં મારી જિંદગીનો ધ્યેય બદલી નાંખ્યો. આવક સારી થઇ એમાંથી નાના ભાઈ-બહેનને ભણાવ્યા, નાનું પણ પોતાનું મકાન લીધું, ભાઈને યુ.કે. મોકલ્યો અને બહેનને સારું ઘર જોઈને પરણાવી અને આજે એ પણ કેનેડા એના પરિવાર સાથે વેલ સેટ છે."

કાનને એની વાતમાં એક વિરામ લીધો અને મેં એને પૂછ્યું, "આ તો થઇ પરિવાર માટેની વાત. તમે સારા પાત્ર સાથે લગ્ન કરીને પણ આ બધું જ કામ તમારા પરિવાર માટે કરી શકતા હતા અને હજુ પણ કરી જ શકશો."

કોફી આવી ગઈ હતી. મેં એક સીપ લઈને કપ ટેબલ ઉપર મુક્યો અને કાનનની સામે જોયું. હાથમાં કોફીનો કપ લઈને એણે જાણે કે મજાક કરતી હોય એ રીતે સ્માઈલ આપ્યું અને પૂછ્યું, "સાહેબ, તમે તમારા સાસુ-સસરાનું રોજે રોજ ધ્યાન રાખો છો?" સવાલ એનો પર્સનલ હતો. પણ, મારા અંતર મને જવાબ નકારાત્મક આપ્યો. એટલે હું શાંતિથી એ આગળ શું કહેશે એ સાંભળવા માટે રાહ જોઈ રહ્યો.

કોફી પૂરી કરીને એણે કપ ટેબલ પર મુક્યો અને વાતનો દોર આગળ વધાર્યો. "સાહેબ, મારી માંને મેં સિલાઈ કામ કરતા જોઈ છે અને એના તરફ લોલુપતાથી જોનારાઓને પણ જોયા છે. મને પુરૂષ જાતથી નફરત થઇ ગઈ છે. એ સમયે હું બેહદ ખૂબસૂરત દેખાતી હતી. જો મેં લગ્ન કરવાનું એ સમયે વિચાર્યું હોત તો મારા પણ લગ્ન થઇ ગયા હોત. પણ સાહેબ, લગ્ન કરવા માટે થઈને છોકરાઓ બધી જ વાતમાં-શરતમાં હા પાડી દે અને લગ્ન થઇ ગયા પછી જો એ એનું કહયું ના કરે તો?, લગ્ન કરી લો પછી શરૂ થાય "જી" સિરીઝ. પપ્પાજી, મમ્મીજી એ બધાની કચકચ. તેં આમ નથી કર્યું અને તેમ નથી કર્યું. ઘરમાં ધ્યાન આપો અને વારંવાર હવે પિયર શું જવાનું? વગેરે જેવી માથાકૂટ અને થોડાક વર્ષોમાં હવે અમને દાદા-દાદી ક્યારે બનાવો છો? જેવા ફાલતુ સવાલ. અને પછી આ બધી પરિસ્થિતિમાં મારા ભાઈ-બહેન અને મારી માનું શું થાય? સાહેબ, હું નોકરી કરું અને એ આવક મારે મારા પરિવાર માટે વાપરતા પહેલાં મારા પતિને પૂછવાનું? મારે મારા પરિવાર માટે જીવવું હતું." 

"તમારા પરિવાર માટે જીવવાનો નિર્ણય ઠીક છે, પણ તમારૂં શું?"

કાનને મને પર્સનલાઈઝ સવાલ પૂછ્યો હતો એટલે મેં પણ એને પર્સનલાઈઝ સવાલ પૂછી નાખ્યો.

"સર, આઈ હેવ અ બોયફ્રેન્ડ. અમે લાસ્ટ 8 યરથી સ્ટેબલ છીએ. એનો પરિવાર પણ છે, પત્ની છે, બે બાળકો છે. પણ અમારા રિલેશનના કારણે ક્યારેય એમને કોઈ તકલીફ નથી પડી કે એમના કારણે મને કોઈ તકલીફ નથી અને હવે તમે પૂછો કે, "પાછલી જિંદગીનું શું?" તો એ પહેલાં જ કહી દઉં કે, હું દર મહિને એક વૃદ્ધાશ્રમમાં જાઉં છું. મારાથી થાય એટલી આર્થિક સેવા કરું છું અને મારી પાછલી જિંદગી માટે ફાઈનાન્સીયલ પ્લાનિંગ કરી રાખેલ છે. જોબમાંથી નિવૃત થયા પછી મમ્મીની સાથે ઘરે અને જયારે મમ્મી ના હોય ત્યારે વૃદ્ધાશ્રમમાં. સાહેબ, જો હું છોકરી ના બદલે છોકરો હોત તો મારી માને મારી આટલી ચિંતા ના હોત. હું અત્યારે મારા માટે પણ જીવી રહી છું અને મારા પરિવાર માટે પણ. અને હવે પાંત્રીસી વટાવ્યા પછી શા માટે સમાધાન કહેવાય એવા લગ્ન કરવાના? હવે બોલો સાહેબ, મારો નિર્ણય સાચો કે ખોટો?"

એક ઊંડો શ્વાસ લઇ મેં એને કહ્યું, "તારી જગ્યા એ તું સાચી છે."

થોડી વાર પછી કાનન વિદાય થઇ. સાંજે હું એના દ્રષ્ટિકોણ પર વિચાર કરી રહ્યો હતો. ઘણાખરા અંશે એ મને સાચી લાગી. રૂઢિચુસ્ત સમાજની નજરે એ કદાચ સ્વછંદી હોઈ શકે, પરંતુ એણે એના જીવનનો જે ધ્યેય નક્કી કર્યો હતો એ માટે તો એ સાચી જ હતી.


આશિષ એ. મહેતા


Creative Commons License



નિર્ણય સાચો કે ખોટો? by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.

Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/

Saturday, November 14, 2020

જ્યાં લાગણીના સંબંધો હોય ત્યાં શબ્દોની અભિવ્યક્તિની જરૂર નથી હોતી.....

"આપણો હવે પછીનો કાર્યક્રમ શું છે, આરતી?" કૈંક અલગ અવાજમાં પુછાયેલ આ સવાલની પાછળની માર્મિકતા સમજીને આરતીએ તરત જ તમને, અમ્રિતા નગરશેઠને, કહ્યું, "મેડમ આપણે ઘણું જ મોડું થઇ ગયું છે." અમ્રિતા નગરશેઠ, છેલ્લા 20 વર્ષથી આરતી ભટ્ટ તમારી પર્સનલ સેક્રેટરી હતી અને જાણે કે તમારો પડછાયો જ હતી. એની પાસેથી આ જ જવાબની અપેક્ષા હોય એમ તમે તરત જ ઉભા થઇ ગયા અને રૂમમાં બેઠેલા સર્વે ને બે હાથ જોડીને નમસ્કાર કરી વિદાય લીધી. સહેજ ઉચાટ સાથે અને પરાણે મનની વ્યગ્રતાને કાબુમાં રાખીને તમે અમ્રિતા નગરશેઠ તમારી ગાડીમાં ગોઠવાયા અને તમારી બાજુમાં તમારી પર્સનલ સેક્રેટરી આરતી ગોઠવાઈ ગઈ અને ડ્રાઈવરે કાર સ્ટાર્ટ કરી અને રાબેતા મુજબ કાર ડેકમાં તમારી પસંદની ગુજરાતી ગઝલ પ્લે કરી. પણ આજે અમ્રિતા નગરશેઠ તમે પ્રથમ વખત કદાચ તમારા ડ્રાઈવરને મ્યુઝિક બંધ કરવાનું કહ્યું અને આંખો બંધ કરી જાણે ભૂતકાળમાં સરી ગયા.

ઉંમરના પાંચ દાયકા પુરા કરી ચૂકેલ, અમ્રિતા નગરશેઠ, સુરત જેવા શહેરમાં સામાજિક પ્રવૃતિઓ, સાંસ્કૃતિક પ્રવૃતિઓ સાથે સંકળાયેલું એક આદરથી લેવાતું નામ. અમ્રિતા નગરશેઠ એટલે એક એવું નામ, એક એવું વ્યક્તિત્વ કે જેના સ્વચ્છ વ્યક્તિત્વ અને સ્પષ્ટવક્તા તરીકેની છબીને રાજકીય વ્યક્તિઓ તેમજ પોલીસ બેડામાં પણ આદરથી જોવામાં આવતું.

બંધ આંખે જ તમે અમ્રિતા, આરતીને કહ્યું કે, "આજની હવે બાકીની મિટિંગો રદ થાય એમ હોય તો કરી દે." ક્યારેય વિચલિત ન થનાર તમને આજે વિચલિત જોઈને આરતીએ બાકીની બંને મિટિંગો રદ કરીને ડ્રાઇવરને કાર સીધી જ ઓફિસ લેવાની સૂચના આપી.

અને કારના ઠંડકભર્યા વાતાવરણમાં બંધ આંખે તમે અમ્રિતા તમારા અતીતમાં સરી ગયા અને પહોંચી ગયા તમારા બાળપણમાં, તમારા મોસાળ રાજપારડીમાં. તમારી ઉંમર માત્ર 5 વર્ષની હતી અને વિધાતાએ તમારા માથેથી પિતાની છત્રછાયા છીનવી લીધી અને તમે અમ્રિતા શાહ, અમી, તમારા સગા મામા પારસ શાહના ઘરે તમારા માતા સાથે રહેવા આવી ગયા. એક સામાન્ય કારકુન તરીકેની નોકરી કરતા તમારા મામાએ તમારી અને તમારી માતાની જવાબદારી પ્રેમથી ઉઠાવી લીધી, પણ મામીને એ જરાય ગમતું ન હતું. ગામની શાળામાં અભ્યાસ કરવાની સાથે તમે નાની ઉંમરથી જ તમારા માતાને ઘરકામમાં મદદ કરાવતા થઇ ગયા હતા. પાંચીકા રમવાની ઉંમરે વાસણ ધોતા થઇ ગયા હતા. બાળપણ વીત્યું અને કિશોરાવસ્થા આવી ત્યાં સુધીમાં તો તમે ઘરના તમામ કામ શીખી ગયા હતા ને કરતા થઇ ગયા હતા. દિવસભરના કામકાજ અને મામીની કચકચ વચ્ચે જો કોઈ વાતનો તમને આનંદ હોય તો એ કે, ઘરની બાજુમાં આવેલ ચંદ્રમૌલેશ્વર મહાદેવના મંદિરે સાંજે થતી આરતીમાં જોડાવું અને આરતી પતે પછી તમારા હમઉમ્ર રાકેશ જાની, મંદિરના પૂજારીનો સીધો સાદો એકનો એક છોકરો, એની સાથે વાતો કરવી. રાકેશની ગણના ગામના સીધા અને હોશિયાર છોકરામાં થતી અને તમને અમ્રિતા રાકેશે ઘણી વખત તમારા અભ્યાસમાં મદદ પણ કરેલ. તમારી અને રાકેશની વચ્ચે એક નામ વગરનો લાગણીનો સંબંધ હતો.

એક નાનકડા જર્ક સાથે કાર ઉભી રહી અને તમે વર્તમાનમાં આવી ગયા. કારમાંથી ઉતરી તમારી ઓફિસમાં ગયા. તમારી પર્સનલ સેક્રેટરી આરતીએ નોંધ્યું કે, ટટ્ટાર ગર્દનથી એક ખુમારી સાથે કાયમ ચાલતા આજે તમે એક અસહ્ય ગમગીની સાથે શૂન્યમનસ્ક ચાલી રહેલ છો. પણ તમારા સ્વભાવથી પરિચિત હોઈ તમને અત્યારે એકાંતની જરૂર છે એમ જાણતા હોવાથી આજે આરતી ભટ્ટ પણ તમારી ઓફિસમાં દાખલ થવાના બદલે બહારની ચેમ્બરમાં ગોઠવાઈ ગઈ અને છેલ્લે એટેન્ડ કરેલ કાર્યક્રમની તમામ ઘટનાઓને મનમાં વાગોળવા માંડ્યા તમે. અમ્રિતા નગરશેઠ તમે પાછા તમારા અતીતમાં પહોંચી ગયા. કિશોરાવસ્થા હજુ માંડ પૂરી થઇ બારમા ધોરણથી આગળનો અભ્યાસ બંધ થયો, તમારું  સૌંદર્ય સોળે કળાએ ખીલી ઉઠ્યું અને ઓગણીસ વર્ષની ઉંમરે તમારા લગ્ન સુરત શહેરના નગરશેઠ પરિવારના નાના પુત્ર પરિમલ સાથે થઇ ગયા. લગ્નના નામે એક સોદો હતો. પરિમલ નગરશેઠ એક હાથે અને એક પગે લકવાગ્રસ્ત વ્યક્તિ અને તમે આર્થિક તકલીફ ધરાવતા પરિવારની સૌંદર્યવાન છોકરી. તમારા લગ્ન અંગે ના તો તમારી સંમતિ લેવામાં આવી ના તો તમને પૂછવામાં આવ્યું અને તમારી અનિચ્છાએ થયેલ લગ્ન બાદ તમે સુરત આવી ગયા. બાળપણથી જ પરિસ્થિતિમાં ગોઠવાઈ જવાની તમારી આવડતના કારણે થોડાક જ સમયમાં નગરશેઠ પરિવારના લાડકા વહુ બની ગયા અને ઘરની તમામ જવાબદારી માથે ઉઠાવી લીધી. તમારી આવડત જોઈને તમારા સસરાએ તમને ધીમે ધીમે ધંધાકીય જવાબદારીઓ સોંપવાની શરૂ કરી અને તમે થોડા જ વર્ષોમાં ઘર અને ધંધાની જવાબદારી નિભાવતા થઇ ગયા. લગ્ન જીવન દરમ્યાન તમે એક પુત્ર નામે સિદ્ધાર્થ ને જન્મ આપ્યો અને તમે ઘર, વેપાર-ધંધા અને સિદ્ધાર્થની પરવરિશમાં લાગી ગયા. જિંદગી ગોઠવાઈ ગઈ હતી. પરંતુ, લગ્નના 15 માં વર્ષે કુદરતે તમને પણ વૈધવ્યની સફેદ સાડી પહેરવા મજબુર કરી દીધા. એક સવારે પરિમલ નગરશેઠ ઉઠયા જ નહીં અને ઊંઘમાં જ આવેલા હાર્ટ એટેકના કારણે તેઓ આ ફાની દુનિયા છોડી ગયા. ફરી એક વખત જિંદગીએ તમને થપાટ મારી અને સંઘર્ષ ફરી તમારી જિન્દગાની ઉપર સવાર થયો. કાળક્રમે તમારા માતા, મામા અને માતા-પિતા તુલ્ય સાસુ-સસરા પણ સ્વર્ગએ સિધાવ્યા અને આ દુનિયામાં રહી ગયા માત્ર તમે અને તમારો પુત્ર સિદ્ધાર્થ. તમારી કોઠાસુઝના કારણે ધંધો દિનપ્રતિદિન વધતો ગયો. લક્ષ્મીની કૃપા તમારા ઉપર અવિરત વરસતી ગઈ અને તમે ધંધાની સાથે સાથે સમાજસેવાની શરૂઆત કરી અને સુરત શહેરમાં એક આગવી નામના મેળવી. સમય સમયનું કામ કરતો રહ્યો. અનેક જગ્યાએ તમને ચીફ ગૅસ્ટના આમંત્રણ મળવા લાગ્યા.

આજે પણ એક ચેરીટેબલ ટ્રસ્ટના લાભાર્થે યોજાયેલ કાર્યક્રમમાં તમે હાજરી આપવા આવેલા. કાર્યક્રમ પત્યા પછી ટ્રસ્ટીઓએ તમને મળી શકાય એ હેતુ તમારો સમય લઇ રાખેલો હતો. કાર્યક્રમ બાદના સમયમાં ચા-નાસ્તા સાથેની મિટિંગ આમ તો તમારા માટે રૂટિન જ હતી. પણ આજે, એ મિટિંગમાં ટ્રસ્ટના ટ્રસ્ટીએ "જાની" નામથી બૂમ મારી અને એક નિસ્તેજ ચહેરાવાળો તમારી ઉંમરનો વ્યકતિ હાથમાં નાસ્તાની ટ્રે લઈને આવ્યો અને તમારી સામેની ટિપોઈ પર નાસ્તાની ટ્રે મૂકી. અનાયાસે તમારી અને એની નજર એક થઇ અને એણે એકદમ ધીમા અવાજે તમને પૂછ્યું અમ્રિતા નગરશેઠ, "મજામાં અમી?" તમારા બાળપણનું નામ, એક પરિચિત અવાજ, બોલવાનો એ જ લહેકો, કોણ છે આ જાની? 

વર્ષોના પોપડા માનસપટ પરથી હટી ગયા. જાનીના ચહેરા પરથી જાણે કે ઉંમરની અસર દૂર કરતા હોવ એમ તમે ધ્યાનથી જોયું તો એ જ ચીર પરિચિત નાક નકશો, એ જ અવાજ. જાની એટલે એ જ તમારો બાળપણનો મિત્ર રાકેશ જાની. તમને ઊંડે ઊંડે મનમાં હતું કે જિંદગીમાં એક વખત તો તમે અને રાકેશ મળશો જ. પણ સાવ આવી પરિસ્થિતિમાં રાકેશ તમને મળશે એ તમે સ્વપ્નમાં પણ નહતું વિચાર્યું. વિચલિત થઈને તમે વધુ સમય ત્યાં રોકાયા વગર નીકળી ગયા અને રાકેશ માટે શું થઇ શકે એમ છે એ વિચારવા લાગ્યા.

બસ આજ પળે, જેની સાથે તમે તમારી તમામ સુખદુઃખની વાતો શેર કરતા આવ્યા હતા એ તમારી સેક્રેટરી આરતીના મગજમાં પણ "જાની" સાથેની એક પળની મુલાકાત અને પછી તરત જ તમારામાં આવેલ બદલાવ જોઈ આરતી ભટ્ટ સમજી ગઈ કે આ જાની એટલે રાકેશ જાની જ હોવો જોઈએ. એણે તરત જ ટ્રસ્ટીને ફોન કરી કન્ફ્રર્મ કર્યું અને રાકેશ જાનીનો પૂરો ડેટા લઇ લીધો. તમારી ભરૂચ ખાતેની ફેક્ટરીમાં એક મેનેજરની જગ્યા ખાલી હતી જ. અમ્રિતા નગરશેઠ, તમે ઇન્ટર કોમ પર આરતી જોડે વાત કરી એને બોલાવી અને સૂચના આપી કે રાકેશ જાનીનો ડેટા ચેક કરી યોગ્ય લાગે તો એને ક્યાંક સારી જગ્યાએ ગોઠવી દે. એક આત્મવિશ્વાસી સ્મિત સાથે આરતી "જી, મેડમ" કહીને વિદાય થઇ.

આ તરફ સમય અને પરિસ્થિતિથી હારેલો, આ ફાની દુનિયામાં એકલો પડી ગયેલો, રાકેશ પણ ભોળાનાથને પ્રાર્થના કરી રહ્યો હતો કે, "આ દંભી લાલચુ ટ્રસ્ટીઓથી છૂટવું છે. અમીને મારી ઓળખાણ પડી હોય તો સારું. જિંદગીના છેલ્લા વર્ષો શાંતિથી પસાર થાય."

કોઈએ સાચું જ કહ્યું છે, "જ્યાં લાગણીના સંબંધો હોય ત્યાં શબ્દોની અભિવ્યક્તિની જરૂર નથી હોતી."



આશિષ એ. મહેતા



Creative Commons License




જ્યાં લાગણીના સંબંધો હોય ત્યાં શબ્દોની અભિવ્યક્તિની જરૂર નથી હોતી..... by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.

Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/

Saturday, November 7, 2020

મારી કેસ ડાયરી : કૃતિ - સુભાષ

પ્રિય વાંચકમિત્રો,



મહિનાનો ચોથો શનિવાર હતો અને કોર્ટોમાં આજે રજા હોઈ એડવોકેટ અજય પટેલની ઓફિસમાં પ્રમાણમાં શાંતિનો માહોલ હતો. સવારની શીડ્યુલ્ડ મીટીંગ્સ ઓન ટાઇમ થઇ રહી હતી અને લંચ પહેલા પહેલા તો લગભગ બધી જ મીટીંગ્સ પૂરી થઇ ગઈ હતી. એવા સમયે જ ઓફીસના લેન્ડ લાઈન ઉપર રીંગ વાગી અને પંક્તિએ ફોન રીસીવ કરી “હેલો” કહ્યું. “હું હર્ષદ બોલું છું, આજે સાહેબને મળવું છે. સાહેબ મળશે?” સામે છેડેથી કોઈ પણ પ્રકારની ફોર્માલીટી વગર સીધો જ સવાલ પૂછાયો. “એક મિનીટ ચાલુ રાખો હું સાહેબને પૂછી જોઉં.” એટલું બોલી ફોન હોલ્ડ પર રાખી ઇન્ટરકોમ પર પંક્તિએ અજયભાઈને સાંજનો શીડ્યુલ પૂછ્યો અને લેન્ડ લાઈન પર કોઈ હર્ષદભાઈ છે જે મળવા માંગે છે એમ જણાવ્યું. “શાર્પ ૪.૦૦ વાગે બોલાવી લો અને કહેજો લેટ ના કરે. સાંજે ૫.૩૦ વાગે ચિંતન આવવાનો છે.” અજયભાઈએ સુચના આપી. “ઓકે, સર” કહી પંક્તિએ ઇન્ટરકોમ કટ કરી લેન્ડલાઈન પર સમય આપ્યો.

વકીલાતના વ્યવસાયમાં એક બાબત નોંધવા જેવી છે, જે માણસ વકીલના સમયની કદર કરે છે વકીલ એ વ્યક્તિના કેસની વધુ કદર કરે છે. ૩.૪૫ વાગે હર્ષદભાઈ એડવોકેટ અજય પટેલની ઓફિસમાં આવી ગયા. ઉંમર ત્રીસ-પાંત્રીસની આસપાસ. કપડા અને દેખાવ પરથી કોઈ પ્રતિષ્ઠિત વેપારી જેવા લાગે. લાંબો ચહેરો મનમાં ચાલી રહેલ વ્યથાની ચડી ખાતો હતો. રામજીએ ઓફીસના શિષ્ટાચાર મુજબ પાણી આપ્યું. એક જ શ્વાસે પાણી પી લઇ બીજું માંગ્યું. રામજી આવનારની વ્યથા સમજી ગયો અને બીજો ગ્લાસ પાણી અને સાથે કોફી પણ લેતો આવ્યો. કેટલીક વખત શબ્દો જે ના કહી શકે તે વાત વ્યક્તિની આંખો કહી આપતી હોય છે. આવનારની આંખો પણ આભારની લાગણી વ્યક્ત કરી રહી હતી અને આ બધી જ ઘટના અજયભાઈ એમના લેપટોપમાં સીસીટીવીના માધ્યમથી જોઈ રહ્યા હતા. વ્યવસાયિક અનુભવે એમણે જાણી લીધું કે આવનાર ભારે માનસિક તાણ અનુભવી રહેલ છે. આવનારે કોફી પી લીધી એ સીસીટીવી પર જોઇ લીધા પછી ઇન્ટરકોમ પર પંક્તિને આવનારને અંદર મોકલવા સુચના આપી, જેનું પંક્તિએ પાલન કરતાં એ વ્યક્તિને ચેમ્બર તરફ ઈશારો કરી કહ્યું, “આપને સાહેબ અંદર બોલાવે છે.”

“જી, થેંક્યુ.” કહી આવનાર ચેમ્બરમાં જવા ઉભો થયો અને ચેમ્બરનો ફૂલ હાઈટનો ગ્લાસ ડોર ખોલી અંદર આવવાની પરવાનગી માંગતા કહ્યું, “અંદર આવું, સાહેબ.”

“આવો, બેસો.”

આવનારે એક નજર અજયભાઈની ચેમ્બરમાં ફેરવી નિરીક્ષણ કર્યું અને એ જ સમયે અજયભાઈએ આવનારનું નિરીક્ષણ કયું અને આવનાર અજયભાઈની સામેની ખુરશી પર ગોઠવાઈ ગયો.

“બોલો હું તમારી શું મદદ કરી શકું?” અજયભાઈએ પૂછ્યું.

“સર,  મારું નામ હર્ષદ પંચાલ છે. હું મારી નાની બહેન માટે આપની સલાહ લેવા આવ્યો છું.” એટલું બોલી એણે એની વીતક કથા કહેવાનું શરૂ કર્યું. લગભગ એકાદ કલાક એની વાત સાંભળીને અજયભાઈએ કીધું, “આ સંજોગોમાં તો મારી દ્રષ્ટીએ છુટાછેડા લઇ બીજે સારું પાત્ર શોધી નવેસરથી જીવનની શરૂઆત કરવી એ જ યોગ્ય છે.”

“સાહેબ, આપ કેસ હાથમાં લેશો? આપની ફી કેટલી રહેશે?” હર્ષદભાઈએ પૂછ્યું.

“હા, પણ એક વખત તમે તમારા નાના બહેનને લેતા આવો એમને પણ મળી લઈએ. રહી વાત ફીની તો એ અભિજાતભાઈ તમને જણાવશે.”

“ઓકે સર.” કહી હર્ષદભાઈએ વિદાય લીધી અને લગભગ એ જ સમયે ચિંતને ઓફિસમાં પ્રવેશ કર્યો અને અજયભાઈની ચેમ્બરમાં “આવું સાહેબ.” કહી પ્રવેશ લીધો.

“આવ ચિંતન, તું નસીબદાર છે. આજે પણ તારે જાણવા માટે એક નવી વાર્તા છે. આ જે વ્યક્તિ ગયો એની જ વાત છે. ઉંમરની નાદાનિયતના હિસાબે કરેલી ભૂલનું પરિણામ ઘણી વખત બહુ લાંબા સમય સુધી ચુકવવું પડે છે. આ ગયા એ ભાઈનું નામ હર્ષદભાઈ અને એમની નાની બહેન કૃતિ જયારે કોલેજના પ્રથમ વર્ષમાં હતી એ સમયે એના જ સમાજના એક પ્રસંગમાં એનાથી લગભગ ૧૦ વર્ષ મોટા એક છેલબટાઉ વ્યક્તિ સુભાષની નજર એના પર પડી. કૃતિ શ્યામવર્ણ ઘાટીલો દેહ ધરાવતી મુગ્ધ યુવતી. શિકારી શિકાર શોધી જ લે છે. બસ સુભાષે એની રીતે કૃતિના પારિવારિક બેકગ્રાઉન્ડની તપાસ કરી. કૃતિની કોલેજની, કોલેજ આવવા-જવાના સમય અને સાધન વગેરેની ઝીણામાં ઝીણી માહિતી ભેગી કરી. ધીમે ધીમ સુભાષે કૃતિની નજીક આવવાનું શરૂ કર્યું. શરૂઆત સામાન્ય હાય હેલ્લોથી અને પછીથી રોજ કોલેજ છૂટવાના સમયે સુભાષ કોલેજના ગેટની બહાર હાજર જ હોય. ફેશનેબલ કપડા, રોજ અલગ અલગ બાઈક, ગોગલ્સ અને વાતચીતની અલગ છટા. કૃતિ ધીમે ધીમે સુભાષની ચાલમાં ફસાતી ગઈ. સુભાષ ધીમે ધીમે કૃતિના દિલ દિમાગ પર છવાઈ ગયો. સુભાષની ચાલમાં ફસાઈને કૃતિને એવું લાગવા લાગ્યું કે, સુભાષ એને દિલોજાનથી પ્રેમ કરે છે. મુગ્ધાવસ્થાનો પ્રેમ આંધળો હોય છે. બસ કૃતિનું કોલેજ ભણવાનું બાજુએ રહી ગયું અને એણે અને સુભાષે કોર્ટમાં લગ્ન કરી લીધા. લગ્નના એક વર્ષ સુધી બંનેએ લગ્ન છુપાવ્યા અને આ સમયગાળા દરમ્યાન સુભાષે કૃતિના તમામ ઓળખપત્રમાં નામ બદલાવવાની કાર્યવાહી પૂર્ણ કરી અને એ પછી એક દિવસ કૃતિ એના પિતાનું ઘર છોડીને આંખોમાં સુંદર ભવિષ્યના સપના લઈને સુભાષના ઘરે ચાલી ગઈ એની પત્ની તરીકે રહેવા. એના પિતાએ અને બીજા સગોઓએ એ સમયે એને ઘણું સમજાવ્યું પણ સુભાષના પ્રેમમાં આંધળી બનેલ કૃતિને એને સમજાવનારા બધા જ એના હિતશત્રુઓ લાગ્યા. શરૂઆતના છ મહિના બધું બરાબર ચાલ્યું પણ પછી સુભાષનો અસલ રંગ દેખાવા લાગ્યો. જે બાઈક પર એ કૃતિને મળવા કોલેજ આવતો એ પણ એના મિત્રના ગેરેજ પરથી લઈને આવતો. લગ્ન પહેલા જણાવેલ કે, એનું પોતાનું રેડીમેડ કપડા બનાવવાનું કારખાનું છે એ વાત ખોટી નીકળી. એક સામાન્ય કારીગરથી વિશેષ એ કંઈ જ ન હતો. આવક એટલી પણ ન હતી કે આખા મહિનાનું કરિયાણું, દૂધ અને શાકભાજીનો ખર્ચ એક સાથે નીકળે. કૃતિને એની ભૂલ સમજાઈ ત્યાં સુધીમાં ઘણું મોડું થઇ ચુક્યું હતું. પ્રેમ લગ્નમાં એક વસ્તુ મેં નોંધી છે ચિંતન, જયારે પણ છોકરીને એહસાસ થાય કે એણે ભૂલ કરી છે એ સમયે પણ એ એના પિતાને તરત જાણ નથી કરતી અને પોતાની જાતે જ પોતાની સમસ્યાનો ઉકેલ લાવવાનો પ્રયત્ન કરે છે અને આ ભૂલ એને બહુ જ નડે છે. કૃતિના કિસ્સામાં પણ એવું જ થયું. કૃતિએ ઘણી વખત વિચાર કર્યો કે એ પાછી જતી રહે એના પપ્પાના ઘરે પણ, પપ્પા શું કહેશે? સમાજ શું કહેશે? એ વિચારવામાં બીજો સમય પસાર થઇ ગયો અને કૃતિ એક બાળકીની મા બની ગઈ. બે જણાનું જ્યાં માંડ માંડ પૂરું થતું હોય ત્યાં બીજા એક સભ્યનો વધારો. ઘરખર્ચમાં પહોંચી નહીં વળતા સુભાષે વધુ મહેનત કરવાના બદલે આંકડા રમવાનું શરુ કર્યું અને એમાં એ દેવાના ડુંગરમાં દબાતો ગયો. પરિણામે ઘરમાં કંકાસ અને કજિયા વધવા લાગ્યા અને પછી "નબળો ધણી બૈરી પર શુરો" એ કહેવતની જેમ સુભાષ કૃતિ ઉપર હાથચાલાકી કરવા લાગ્યો. કૃતિ પોતાનું નસીબ સમજીને બધું સહન કરતી રહી અને એક વખત સુભાષનો માર સહન ના થતાં એણે એના ભાઈ એટલે કે આ હર્ષદભાઈને ફોન કર્યો. પોતાના બહેનની પરિસ્થિતિ જાણ્યા પછી હર્ષદભાઈ સુભાષને મળ્યા અને સુભાષને બે વિકલ્પ આપ્યા. કાં તો સુભાષ હર્ષદભાઈના કારખાનામાં મેનેજર તરીકે જોડાઈ જાય અથવા જો સુભાષ મહેનત કરવા તૈયાર હોય તો હર્ષદભાઈ એને રેડીમેડ કપડાં બનાવવાનું કારખાનું નાખી આપે અને સુભાષ અને હર્ષદભાઈ બંને એમાં ભાગીદાર બને. પરંતુ, સુભાષ બનેમાંથી એક પણ વિકલ્પ માટે તૈયાર ના થયો. કારણ, એનામાં આળસ ઘર કરી ગઈ હતી અને એને કમાવાની દાનત ન હતી. બેનનું ઘર સારી રીતે ચાલે એ હેતુથી હર્ષદભાઈએ ત્રણ વર્ષ સુધી કૃતિને કરિયાણું અને ઘરખર્ચની મદદ કરી. પણ, આનું પરિણામ વિપરીત રીતે એવું આવ્યું કે સુભાષે કામ પર જવાનું જ છોડી દીધું. આખરે કૃતિ અને હર્ષદભાઈ બંને કંટાળ્યા અને પાંચ વર્ષના લગ્નજીવન પછી હવે શું કરવું એ માટે આ હર્ષદભાઈ આપણી ઓફીસ આવ્યા હતા. હવે તું બોલ, આ કેસમાં શું કરાય?” અજયભાઈએ ચિંતનને પૂછ્યું.

“સાહેબ, આવા માણસ જોડે રહીને આખી જીંદગી ના બગાડાય. ડિવોર્સ લઇ લેવા જોઈએ મારા હિસાબે.” સુભાષ પ્રત્યેનો તિરસ્કાર ચિંતનના મોઢા પર દેખાઈ આવ્યો અને એણે એની સમજ મુજબ અભિપ્રાય આપ્યો.

“બરાબર, મેં પણ એ જ કીધું છે. ચાલ, બીજો એક કપ કોફી થઇ જાય.” બોલી રામજીને ઇન્ટરકોમ પર કોફીની સુચના આપી. 



આશિષ એ. મહેતા



********************************************************************************************
********************************************************************************************



Creative Commons License



મારી કેસ ડાયરી : કૃતિ - સુભાષ by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.

Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/