Saturday, August 28, 2021

મારી કેસ ડાયરી : લોક ડાઉન

પ્રિય વાંચકમિત્રો,


“સાહેબ, નસીબ થોડી વેચી ખાધા છે? બહુ ચિંતા નહિ કરવાની, પડે એવા દેવા જાશે.”

લોક ડાઉનનો તબક્કો ચાલી રહ્યો હતો. ચીનના વુહાન શહેરથી શરૂ થયેલો કોરોનાનો કહેર સમગ્ર વિશ્વને ભરડો લઇ ચુક્યો હતો. અમેરિકા, બ્રિટન સહિતના વિશ્વના મોટા અને વિકસીત દેશ પણ તેનાથી બાકાત ના હતા. ભારતમાં પ્રધાનમંત્રીશ્રીએ સમય સુચકતા વાપરીને લોક ડાઉન જાહેર કરી દીધું હતું. રેલ્વે, વિમાન સેવા, બસ સેવા અને ટ્રાન્સપોર્ટના તમામ સાધનો બંધ હતા જે જ્યાં હતા તેમને ત્યાં જ રહેવાનું સુચના હતી. પોલીસ, નર્સ, ડોક્ટર, સરકારી અધિકારીઓ અને સેવાભાવી સંસ્થાઓના અનેક વ્યક્તિઓ પોતાના જીવના જોખમે કોરોનાની વૈશ્વિક મહામારી સામે લડી રહ્યા હતા. સમય સમય પર માનનીય પ્રધાનમંત્રીશ્રી પ્રજાજોગ સંદેશ પાઠવી લોકોને માર્ગદર્શન આપવા સાથે મનોબળ પૂરું પાડી રહ્યા હતા. પાટનગર દિલ્હીની પરિસ્થિતિ વધુ ખરાબ હતી એટલે માનનીય ગૃહમંત્રીશ્રી એ સમગ્ર દિલ્હી શહેરનો હવાલો જાતે જ સાંભળી લીધો હતો. સમગ્ર વિશ્વની સરખામણીએ જોઈએ તો દેશ ઘણી જ સારી પરિસ્થિતિમાં હતો.

એ સમયે ઘણી બધી કંપનીઓએ પોતાના કર્મચારીઓને પૂરો પગાર આપીને એક ઉત્કૃષ્ટ ઉદાહરણ આપ્યું અને સામે પક્ષે કેટલીક કંપનીઓએ કર્મચારીઓને છુટા કર્યા અગર પગારકાપ જાહેર કર્યો હતો.

લોક ડાઉનના તબક્કાના એક વર્કિંગ દિવસ, આમ તો ભારતની તમામ કોર્ટ બંધ હતી એટલે એ રીતે જોઈએ તો વર્કિંગ દિવસ ના કહી શકાય પણ, શનિવાર કે રવિવાર ન હોવાના કારણે એ દિવસને વર્કિંગ પણ ગણી શકાય, બપોરના લગભગ ૨ વાગ્યાનો સમય અને અમદાવાદ શહેરના ખ્યાતનામ સિવિલ લોયર અજયભાઈ પટેલની મેમનગર ખાતે આવેલ બહુમાળી મકાનના સાતમા માળે આવેલ ઓફીસની ચેમ્બરમાં અજયભાઈ એમનો પાર્ટનર અને મિત્ર અભિજાત અને ચિંતન ત્રણ બેઠા હતા. આજે લગભગ બે મહીને રામજીને બોલાવ્યો હતો જેથી ઓફીસની સાફ સફાઈ થઇ શકે. ઓફીસની સાફ સફાઈ અને સેનેટાઈઝેશનની કામગીરી પૂરી થઇ હતી અને એ સમયે જ ચિંતનનો ફોન આવેલ એટલે એને પણ અજયભાઈએ બોલાવી લીધો. રામજી હમણાં થોડી વાર પહેલા જ કોફી સર્વ કરીને ગયો હતો અને અજયભાઈએ ચિંતનને પૂછ્યું કે, “શું ચાલે છે નવાજુની? કેવું છે લોક ડાઉન?” “બસ સાહેબ આપણે હવે ફૂલ ફ્રી. એક મહિનાનો નોટીસ પે આપી આજે મને છૂટો કરી દીધો.” કાયમની જેમ જ હસતા ચહેરે ચિંતને જવાબ આપ્યો અને જાણે પોતાના કાન પર ભરોસો ના હોય એમ ચિંતાતુર ચહેરે અજયભાઈએ ચિંતનની સામે જોયું અને ચિંતન જાણે કે અજયભાઈના મનોભાવ કળી ગયો હોય એમ બોલ્યો, “સાહેબ, નસીબ થોડી વેચી ખાધા છે? બહુ ચિંતા નહિ કરવાની, પડે એવા દેવાશે.”

“પણ તું તો આખા અમદાવાદમાં એક માત્ર સેલ્સ પર્સન હતો તો પણ.” અજયભાઈએ પૂછ્યું.

“એમાં એવું છે સાહેબ કે હું ફાર્મા કંપનીમાં છું એ તો આપ જાણો જ છો. અમદાવાદ શહેર હું એકલો જોતો હતો. અમારી કંપનીની દવાની ડીમાંડ કાયમ હોય જ એટલે મને ઓર્ડર કે ટાર્ગેટની કોઈ જ તકલીફ ક્યારેય પડી નથી. અમદાવાદ રૂરલ મારો કલીગ જોતો હતો. એની ઉંમર પણ નાની અને અનુભવ પણ. કંપનીએ મને કહ્યું કે તમે હવે શહેરની સાથે રૂરલ પણ જુવો. એનો અર્થ એ કે પેલા નાની ઉમરના મારા જુનિયરને નોકરીમાંથી છૂટો કરવાની ગણતરી હતી. મેં કંપનીને ના પાડી કે હાલ લોક ડાઉન છે, હું શહેર બહાર નહિ જઉં. મારા ઝોનલ મેનેજરને મારી પાસેથી આ જ જવાબની અપેક્ષા હશે. એટલે એણે એવું કીધું કે હું કંપનીના પ્રોટોકોલનું ઉલ્લંઘન કરું છું. એટલે સાહેબ, આપડે ના પાડી. એમણે તરત જ મારા જુનિયરને ફોન કર્યો અને પૂછ્યું કે એ અમદાવાદ શહેર સાંભળી શકશે? પેલાએ હા પાડી. એટલે મારા ઝોનલ મેનેજરે મને નોટીસ પે આપી છૂટો કરી દીધો. આમે ય એને મારા પર ખાર તો હતો જ. કારણ કે, હું ડીલર ડિસ્કાઉન્ટ પૂરે પૂરું ડીલરને આપતો અને એને એમાંથી મારી ખાવાની દાનત હતી.” ચિંતને એની વાત જણાવી.

“તો હવે, આગળ?” અજયભાઈએ પૂછ્યું.

“કંઈ નહિ સાહેબ, હાલ બે ત્રણ મહિના તો વાંધો નહિ આવે, ફાર્મા લાઈનનો મારો એક્પીરીયન્સ સારો છે અને ટ્રેક રેકોર્ડ પણ. કંપનીમાં ઈન્ટરવ્યુ આપીશું. થોડીક તકલીફ પડશે પણ સેટ થઇ જઈશું. કોઈ હાથમાંથી લઇ જાય નસીબમાંથી થોડી લઇ જવાનું છે.” ચિંતને જણાવ્યું.

અજયભાઈ અને અભિજાતે એક પળ માટે એક બીજાની સામું જોયું અને જાણે બંનેએ એકબીજની મૌનની ભાષા સમજી લીધી હોય એમ અજયભાઈએ કહ્યું, “અમે આ લોક ડાઉન પતે પછી સરકારની જે ગાઈડ લાઈન આવે એ મુજબ ઓફીસ શરુ કરવાના છીએ. તારે ક્યાય બીજે સેટ ના થાય ત્યાં સુધી તું અહીં આવજે.”

અભિજાતના ચહેરા પર એક સ્મિત આવી ગયું અને ચિંતન પણ ખુશ થઇ બોલી ઉઠ્યો, “થેંક્યું સાહેબ..”

“ચાલો હવે નીકળીએ. હજુ લોક ડાઉન પત્યું નથી ..” અજયભાઈએ કહ્યું અને બેલ મારી રામજીને બોલાવ્યો.

રામજી કોફીના કપ લઇ ગયો અને ધોઈને મૂકી દીધા. થોડી વાર પછી ઓફીસ વસ્તી કરી અજયભાઈ અને અભિજાત બંને અજયભાઈની સફેદ ફોર્ચ્યુનર કારમાં હતા. “અભિ, શું લાગે છે? ચિંતન કંપની વિરુદ્ધ કેસ કરવાનું કહેશે?” અજયભાઈએ અભિજાતને પૂછ્યું. “ના, ચિંતનનો સ્વભાવ સમાધાનપ્રિય છે એટલે એ લડવામાં સમય બગડ્યા કરતા પોતાના ડેવલપમેન્ટ માટે વિચારશે.” અભિજાતે જવાબ આપ્યો.

થોડે આગળ અભિજાતનું ઘર આવી જતા અજયભાઈએ કાર ઉભી રાખી અને અભિજાત ઉતરી ગયો. અજયભાઈએ કારમાં રેડિયો ચાલુ કર્યો અને ગીત ગુંજી ઉઠ્યું. “તકદીર મેં હૈ ક્યા? ક્યા જાને? યે ખેલ હૈ સબ લકીરો કા ...”


આશિષ એ. મહેતા



********************************************************************************************



Creative Commons License



મારી કેસ ડાયરી : લોક ડાઉન    by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.

Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/ 

Saturday, August 21, 2021

મારી કેસ ડાયરી : કાંતીકાકા

પ્રિય વાંચકમિત્રો,


“ચિંતન આવ, અને તમે કાંતીકાકા જરાય ચિંતા ના કરો, આપણે રેન્ટ એક્ટ મુજબનો જોરદાર દાવો તૈયાર કરી કોર્ટમાં દાખલ કરી દઈશું, બહાર રીસેપ્શન પર પંક્તિ મેડમ હશે એમને ઓન એકાઉન્ટ ફી નો ચેક આપતા જજો.”

આજે અજયભાઈની ઓફીસમાં એમની ચેમ્બરમાં એક સાથે બે ઘટના ઘટી, એક એમનો ખાસ મિત્ર ચિંતન ચેમ્બરમાં દાખલ થયો અને એજ સમયે એમની સામેની ખુરશીમાંથી એક ઉંમરલાયક કાકા જવા માટે ઉભા થયા અને અજયભાઈએ ચિંતનને આવકાર્યો અને પેલા કાકાને આશ્વાસન આપ્યું.

કાંતિકાકા રીસેપ્શન પર ચેક આપી વિદાય થયા અને લીફ્ટમાં ગયા એ તમામ ઘટના સી.સી.ટી.વી.ના માધ્યમથી અજયભાઈએ એમના કોમ્પ્યુટરની સ્ક્રીન પર જોઈ. કાંતીકાકાને લીફ્ટમાં વિદાય થતા જોયા એ જ સમયે એમને બેલ મારી ઓફીસ બોય રામજીને બોલાવ્યો અને ત્રણ કમ શક્કર કડક કોફી આપવા કીધું. આ દરમ્યાન ચિંતને અજયભાઈની ચેમ્બરમાં સામેની તરફ મીની કોન્ફરન્સ માટેના ગોઠવેલ સોફા પર બેઠક લીધી અને અજયભાઈ પણ સોફા પર ગોઠવાયા અને સાથે જ અજયભાઈનો પાર્ટનર અને અંગત મિત્ર અભિજાત પણ. રામજી આવીને પાણીની બોટલ સાથે કોફી મૂકી ગયો. કોફીની એરોમા શ્વાસમાં લઇ એક નાનો સીપ ભરી કપ પાછો સેન્ટ્રલ ટીપોઈ ઉપર મૂકી અજયભાઈ બોલ્યા, “કાંતિકાકા એમના હાથે જ એમના ધોળામાં ધૂળ નાખવાનું કામ કરી રહ્યા છે.“

“શું વાત કરો છો સાહેબ, કાંઈ વિગતે કહો તો સમજ પડે.” ચિંતને એની ઉત્સુકતાવશ કહ્યું.

અભિજાત કાયમની જેમ મુક સાક્ષીભાવે જોઈ-સાંભળી રહ્યો હતો.

“આ કાંતિકાકા, અમારા જુના પાડોશી, મારા પિતા અને અમારો પરિવાર જયારે ભાડે રહેતા હતા ત્યારથી અમારા પરિચયમાં. એ સમયે હું કદાચ આઠમા-નવમાં ધોરણમાં ભણતો હતો. ત્યારનો પરિચય. કાંતિકાકા દરજીનો ધંધો કરે અને અમારા ઘરની નજીકમાં જ એક નાની કદાચ પાંચ બાય પંદર ફૂટની ભાડાની દુકાનમાં એ કામ કરે. નવા વાડજના ચોરા વચ્ચે દુકાન એટલે લગભગ આજુબાજુના તમામ ફળિયા, મહોલ્લાના લોકો એમને ઓળખે. મહેનતુ માણસ એમાં ના નહિ. એમને એમની આવડતથી ધંધો જમાવેલો અને સંબધો પણ. એમના બીજા ત્રણે ભાઈઓને એમણે દરજી કામના ધંધામાં તૈયાર કર્યા. સગવડતા મુજબ દરેકને પહેલા ભાડાની દુકાનો લઇ આપી પછી એમણે એમના દીકરા અને ભત્રીજાઓને તૈયાર કર્યા. સંયુક્ત કુટુંબમાં ચારે ભાઈઓનો પરિવાર રહે. એમાંથી ધીમે ધીમે દરેક ભાઈઓના પોતાના મકાનો કર્યા. આ જ કાંતિકાકાની દેખરેખ નીચે ઘરના નાના મોટા થઇ ને આશરે ૧૫ થી વધુ અવસર પાર પડ્યા. આજે કાંતિકાકાના પરિવારમાં જોઈએ તો લગભગ આઠ મકાન અને આઠ દુકાન છે. બધી જગ્યાએ થઇને આશરે વિસ જેટલા કારીગર કામ કરતા હશે. એમના જ કહેવા મુજબ જયારે કાંતિકાકા અમદાવાદમાં આવ્યા ત્યારે ખીસામાં રૂપિયા દશ, એક મેજર ટેપ અને એક કાતર લઈને આવ્યા હતા. અમદાવાદમાં નવા વાડજની દુકાનમાં પચાસ વર્ષ ધંધો કર્યો. કાંતિકાકા નવા વાડજની દુકાનમાં એમના નાના ભાઈ જોડે બેસતા. હમણાં લગભગ એકાદ મહિના પહેલા એમના નાના ભાઈનું અવસાન થયું. દુકાન લગભગ એકાદ મહિનો બંધ રહી. કાંતિકાકાને પણ વર્ષ ૭૫ થયા. દુકાન માલિકે કાકાને કીધું કે કાકા, હવે દુકાન ખાલી કરી આપો મારે મારા માટે જરૂર છે. પણ કાંતિકાકાની બુદ્ધિ બગડી, એમણે દુકાન ખાલી કરવાના બદલે દુકાન માલિક સાથે ઝગડો કર્યો. તું માનીશ દુકાનનું ભાડું છે મહીને માત્ર ૪૫૦૦-૦૦ રૂપિયા એ પણ આ કાકાને વધારે લાગે છે.”

વાતને થોડી અટકાવી બાકીની કોફી પૂરી કરી ખાલી કપ ટીપોઈ પર મૂકી અજયભાઈએ બોટલમાંથી થોડું પાણી પીધુ અને વાત આગળ ચલાવી

“આમ તો મેં પણ પહેલા કાકા ને એ જ કીધું કે કાકા, હવે કમાવવાની કોઈ જરૂર નથી. છોકરાના ઘરે પણ છોકરા છે અને બધા વેલ સેટ છે. તો મને જવાબ આપ્યો કે, “મારે કામ નથી કરવું, ઉંમરના હિસાબે હવે થોડું ઓછુ દેખાય છે પણ દુકાન મેં પચાસ વર્ષ વાપરી એ એમને એમ કેવી રીતે ખાલી કરું? હું ખાલી કરું એટલે એને મારાથી ડબલ ભાડું આપનાર મળે તો મને પણ કંઈક મળવું જોઈએને.” એમનો જવાબ સાંભળી એમના પ્રત્યે જે આદરભાવ હતો એ ઉતરી ગયો એટલે વ્યવસાયિક અભિગમ રાખી મેં ભાડુઆત તરીકેના પુરાવા માંગ્યા, એમની પાસે ભાડા કરાર નથી, ભાડું રોકડામાં ચૂકવેલ છે, ભાડું ચૂકવ્યાની પહોંચ નથી, છેલ્લા દશ વર્ષના ટેક્સ બીલ ભર્યાની પહોંચ છે અને મને મારી ફી જે થાય એ આપવા તૈયાર છે. બસ, મેં ફી પેટે ઓન એકાઉન્ટ ચેક લઇ લીધો અને ટેક્સ ભર્યાની પહોંચની નકલો લઇને આવ્યા હતા એની ફાઈલ બનાવી દીધી. કેસ તૈયાર કરી દાખલ કરાવી દઈશ. યાર, મેં પણ તો સદાવ્રત નથી ખોલ્યું ને! હું કેસ નહિ લઉં તો બીજો કોઈક વકીલ લેશે. એમના દુકાન માલિકને પણ હું ઓળખું છું. એને પણ આમ જોવા જાવ તો આ દુકાનની કોઈ જરૂર નથી અને મહત્વની વાત એ છે કે, દુકાન માલિક અને આ ભાડવાત કાંતિકાકા બંનેને ખબર છે કે, દુકાન કપાતમાં જાય છે. પણ, સો વાતની એક વાત કાંતિકાકાએ એમની જાતે જ એમના ધોળામાં ધૂળ નાખવાનું કાર્ય કર્યું છે.”

“સાચે જ સાહેબ, કાકાની બુદ્ધિ બગડી લાગે છે. હું જાઉં હવે મારે એક કામ છે.” કહી ચિંતન વિદાય થયો.

“આવજે” કહી અજયભાઈ સોફા પરથી એમની ચેર પર બેઠા.



આશિષ એ. મહેતા



********************************************************************************************



Creative Commons License



મારી કેસ ડાયરી : કાંતીકાકા  by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.


Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/ 

Saturday, August 14, 2021

મારી કેસ ડાયરી : સાધના-સુધીર

પ્રિય વાંચકમિત્રો,


“આવ, ચિંતન, આજે થોડું મોડું થયું?” એડવોકેટ અજયભાઈએ એમની ચેમ્બરમાં ચિંતનને આવકારતા કીધું.

“અરે, જવા દો ને સાહેબ. આ અધિકારી વર્ગના લોકો ગ્રાસ રૂટ પરની કામગીરી સમજે નહિ અને ખાલી મગજ ખરાબ કરે.” સામાન્ય રીતે સદાય હસતો ચહેરો ધરાવનાર ચિંતને આજે વ્યગ્રતા પૂર્વક કહ્યું.

ઓફીસના ઇન્ટરકોમ પર રામજીને અજયભાઈએ અંદર આવવા સુચના આપી.

“યસ સર,” કહી દરવાજો ખોલીને રામજી અંદર આવ્યો અને આદેશની રાહ જોતા બોલ્યો.

“આ લે પૈસા અને ઓફિસમાં બધા માટે આઇસક્રીમ લઇ આવ.”

“કેમ સાહેબ શું છે આજે? આઇસક્રીમ!” ચિંતને પૂછ્યું.

“નવી વાર્તા જાણવા મળશે. પહેલા ફ્રેશ થઇ જા, મૂડ બનાવી લે.” અજયભાઈએ ચિંતનને કહ્યું.

ચિંતન ફ્રેશ થઇને આવ્યો અને થોડી જ વારમાં રામજી આઇસક્રીમ લઇ ને સર્વ કરી ગયો.

“આજે એક ખાસ વાતની આ પાર્ટી છે.” અજયભાઈએ જણાવ્યું અને ચિંતન અને અભિજાતે એક-બીજાની સામે જોયું. બંને જાણતા હતા કે જયારે પણ અજયભાઈનું કોઈ અનુમાન લાંબા સમયે સાચું પડે ત્યારે આવી પાર્ટી થઇ જાય છે.

“અભિ, તને સાધના અને સુધીર વાળો કેસ યાદ છે ને? આ એની પાર્ટી છે. બંને જણ હાલમાં ભેગા રહે છે.” અજયભાઈએ કહ્યું.

“વ્હોટ!?” એક આશ્ચર્ય સાથે અભિજાતે પૂછ્યું.

“યસ.”

“પણ સાહેબો મને તો વાત જણાવો..”  ચિંતને કીધું

“સાંભળ, આજથી લગભગ પાંચેક વર્ષ પહેલા સુધીરની ફેમીલી કોર્ટની મેટર લીધી હતી. સાધનાએ એના ઉપર દહેજ અને ભરણપોષણના કેસ કર્યા હતા. આપણે સુધીર તરફે હાજર થયા હતા. એ કેસની એક ખાસિયત મને એ લાગી હતી કે સુધીર ક્યારેય એકલો મળવા નહતો આવતો. એના મમ્મી અને પપ્પા કાયમ એની જોડે જ હોય પછી ભલે એ કોર્ટમાં આવે કે અહિયાં ઓફિસમાં મળવા આવે. સુધીરના પપ્પા નિવૃત્ત જજ સાહેબ હતા. ડિગ્રી હોય પણ વ્યવહારિકતા ના હોય એનું ઉદાહરણ જેવા. સુધીર અને સાધનાના લગ્નને બાર વર્ષનો સમય થઇ ગયો હતો અને એમને એક દીકરો પણ હતો, જે એ સમયે ત્રીજા ધોરણમાં ભણતો હતો. સુધીરના માતા પિતાની કાયમ સાધના વિરુદ્ધ ફરિયાદ જ હોય. એ સવારે અમારાથી વહેલી નથી ઉઠતી, અમારા સગા કોણ ક્યાંના છે એ એને યાદ નથી રહેતું, રસોઈ સરસ બનાવે છે પણ આટલા માણસ માટે કેટલી રસોઈ બનાવવાની એની એને ખબર નથી પડતી, ઘરની ખૂટતી વસ્તુ જાતે લઇ આવે પણ આખા મહિનામાં કેટલી વસ્તુઓની જરૂર પડશે એનો એને અંદાજ નથી આવતો, આવી આવી સુધીરના પપ્પાની સાધના સામે ફરિયાદો. મેં એમને કીધું પણ હતું કે, “સાહેબ, આ બધી ફરિયાદો ના કહેવાય અને આપ જે કહો છો એમાં મને સાધનાનો કોઈ વાંક દેખાતો નથી.” પણ કેટલાક સરકારી અધિકારીઓ નિવૃત્તિ બાદ પણ ઘરમાં જાણે સરકારી અધિકારી જ હોય એ રીતે વર્તતા હોય છે. સુધીરના પપ્પા પણ એમાંના એક હતા અને સુધીરની મમ્મી એક સરકારી અધિકારીની પત્ની. મેં સુધીરને એકાદ બે વખત ઈશારો પણ કર્યો કે એકલો મળવા આવ, પણ એ એકલો મળવા ના જ આવ્યો. ખેર, કોર્ટ અને કેસ એની રીતે જ ચાલ્યા, સાધનાના વકીલ એટલે આપણા એન.એન. શાહ સાહેબ. એમના પ્રયત્નોથી આઉટ ઓફ ધ કોર્ટ સેટલમેન્ટ થયું. સાધનાએ દહેજનો કેસ પરત ખેંચી લીધો. સાધના અને સુધીરે ડાયવોર્સની અરજી દાખલ કરી, બાળક સાધના જોડે રહેશે એવું નક્કી થયું અને સાધનાને ઉચ્ચક ભરણપોષણ પેટે ચોક્કસ રકમ ચૂકવવાનું નક્કી થયું. સુધીરના ચહેરા પર એક નારાજગી જણાઈ આવતી હતી અને મને ઊંડે ઊંડે એવું લાગી રહ્યું હતું કે આ નારાજગી એના પિતા અને માતાના વર્તનથી છે. આજથી એકાદ વર્ષ પહેલા બધી જ કોર્ટ કાર્યવાહી પૂર્ણ થઇ, કોર્ટે બંનેના લગ્ન રદ જાહેર કરતો હુકમ કર્યો. એના થોડા દિવસ  પછી સુધીરના પિતા ઓફીસ આવ્યા અને જણાવ્યું કે સુધીર દક્ષિણ ભારતના એક પ્રખ્યાત આશ્રમમાં કાયમી સેવા માટે જતો રહ્યો છે. પૌત્ર ગુમાવવાનું દુઃખ હતું એનાથી વધુ પુત્ર ગુમાવવાનું દુઃખ એમની વાતોમાં જણાઈ આવતું હતું.” અજયભાઈએ એ વાત અટકાવી આઇસક્રીમ પૂર્ણ કર્યો.

“પણ એમાં આ પાર્ટીની વાત ક્યાં આવી?” ચિંતને એના ઉત્સાહિત સ્વભાવવશ પૂછ્યું અને હસીને અજયભાઈએ વાત આગળ ચલાવી.

“મોબાઈલ અને ટેકનોલોજીના યુગમાં જેમને મળવું જ હોય એમને કોઈ રોકી નથી શકાતું. ડિવોર્સની પીટીશન ચાલી રહી હતી એ સમયે પણ સાધના અને સુધીર મેસેજ દ્વારા એક બીજાના સંપર્કમાં હતા. સુધીર બહુ જ સારું ભણેલો હતો. પણ એ એના સરકારી અધિકારી પિતાના પ્રભાવથી દબાયેલો હતો. સુધીરની પોતાની આવક પણ સારી જ હતી. વળી, આશ્રમના ગુરૂજી સુધીરને ઓળખતા હતા. સુધીર જયારે આશ્રમમાં રહેવા ગયો ત્યારે તેને આશ્રમનું વહીવટી કામ સોંપવામાં આવ્યું. એના ગુરૂજીએ એને એક અલગ રૂમ ફાળવી આપ્યો અને કહ્યું “સહપરિવાર અહિયાં જ રહેજો.” સુધીરે ઘર છોડ્યું હતું પણ દિલથી પોતાનો પરિવાર નહતો છોડ્યો. સાધનાને આ સમાચાર મળ્યા. એમના બાળકનું શૈક્ષણિક વર્ષ પત્યું અને સાધના પણ એના બાળકને લઈને આશ્રમમાં રહેવા ચાલી ગઈ. આજે જ સુધીરનો ફોન હતો. સાધના પણ આશ્રમમાં રહેવા આવી ગઈ એ એણે જ જણાવ્યું. એમનું બાળક આશ્રમના ગુરુકુળમાં ભણી રહ્યું છે અને બંનેએ હવે આજીવન આશ્રમમાં રહી સેવા કરવાનું નક્કી કર્યું છે. અને હા, સુધીરે એના માતા-પિતાને કહી દીધું “તમારે અહિયાં આશ્રમમાં આવવાની જરૂર નથી અને કદાચ આવો તો પણ મને મળવાનો પ્રયત્ન કરવો નહિ. તમારો પુત્ર અને પરિવાર સાથે મજામાં છે અને એ તમારાથી દૂર રહેશે ત્યાં સુધી મજામાં રહેશે.”

"સુધીર અને સાધના જીવન સફરમાં ફરી ભેગા થઇ ગયા એની ખુશાલીનો આ આઇસક્રીમ છે.”

“સાહેબ, જોરદાર આવું તો જગતમાં ક્યાંય નહિ બન્યું હોય. ખરેખર, તમારી પેલી વાત સાચી જ છે, જગતમાં જેટલા માનવી એટલી જ નવી કહાની. ચાલો હું પણ મારા કામે નીકળું હવે.” કહી ચિંતન વિદાય થયો.


આશિષ એ. મહેતા



********************************************************************************************



Creative Commons License



મારી કેસ ડાયરી : સાધના-સુધીર   by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Based on a work at http://www.gujjustuff.com/.


Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com/